ପାହାଡ କନ୍ୟା

ମନ ଉଡ଼ି ଯାଏ କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ

ସୀମା ହୀନ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୀନ

ପାହାଡି ଝିଅ ମୁଁ ନାହିଁ ମୋତେ ଡର

ରଜନୀ ହେଉ କି ଦିନ ।

ବନ୍ୟ କୁସୁମକୁ  ଗଜରା କରିଛି

ଗଭାର ସୁନ୍ଦର ପାଇଁ

କୋକିଳ ଦେହରୁ  କଜ୍ଜଳ ଆଣିଛି

ଆଖିକୁ ଦେବି ମୁଁ ଧୋଇ ।

ମଥାରେ ଶୋଭା ମୋ ରଙ୍ଗିନ କପଡା

ଗଳାକୁ କାଇଁଚ ମାଳି

ପିଠିରେ ବୋହିଛି ବଣ ଫଳ ଝୁଡ଼ି

ମିଠା କଷା ଭଳି ଭଳି ।

ଡାକୁଛି ଝିଙ୍କାରି ରାବେ ଶୁକ ଶାରୀ

ନାଚନ୍ତି ମୃଗୁଣୀ ଶିଖୀ

ମହୁଲି ବାସକୁ  ବଣ ମଲ୍ଲୀ ଫୁଲ

ସୌରଭେ ଯାଇଛି ଯୋଖି ।

ବରଷା ଝରୁଛି  ଝମଝମ୍ ଶଦ୍ଦେ

ବାତାୟନ ଖୋଲେ ନୀର

ଝରଣା ମନଟା  ଚଞ୍ଚଳ ପରାୟେ

ଆଉ କି ହୋଇବ ସ୍ଥିର ।

ଶିଶିର ଟୋପାର ପିନ୍ଧାଇଲା ମୋତେ

ମଗୁଶୁର ପୁଷ ମାସ

କଅଁଳ ଖରାରେ ପାହାଡି ଝିଅର

ହୃଦୟେ ଜାଗିଲା ହସ ।