ଓଠ ତଳ ହସ

ଦେବକୁଲ୍ୟା ପରି  ଅଧର ଗର୍ଭରୁ

ଝରୁ ଥାଏ ସୁଧା ବାରି

ତହିଁରେ ଯେ ସ୍ନାନ କରେ ସେ ମହାନ୍

ଜଗତେ ନାହିଁ କେ ସରି ।

ଓଠରେ ବାସ ଯେ ସତ୍ୟ ନ୍ୟାୟ ଧର୍ମ

ସ୍ଵର୍ଗ ଭୂମି ପରି ଦୃଶ୍ୟ

ପୁଣି ସେହି ଓଠେ ପ୍ରକାଶେ କୁଭାଷା

ଲିଭାଏ ସବୁରି ହସ ।

ଓଠ ତଳ ହସ   ବୁଝି ବୁଝାଇବା

ସହଜ ନୁହଁଇ କେବେ

ଏକା କବି ମନ  କରେ ଉନ୍ମୋଚନ

ଆଉ କିଏ କାହିଁ ଭାବେ ।

ସେ ହସର ମୂଲ୍ୟ ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ଜାଣେ

ଦେଖି ତା'ର ରଙ୍କନିଧି

ସେ ହସ ପାଖୁଡ଼ା  ଉତ୍ସାହିତ ରୂପେ

କଳାକାର ପାଇଁ ବିଧି ।

ଅଧର ତରଙ୍ଗେ  ମତୁଆଲା ହୋଇ

ପ୍ରେମୀ ପ୍ରାଣ ବିହୋଳିତ 

ଚାରି ଆଖି ମିଶି ଆଙ୍କି ଥାନ୍ତିପପ୍ତ ରେ ଛବି

ପାନ କରି ସେ ଅମୃତ ।

ଓଠ କୁଲୟାରେ  ବିହଙ୍ଗ କାକଳି

ସଜ୍ଜାଇଛି ରଖିଛି ତାନ

ସେ ଓଠ ତଳର  ହସ କି ବୁଝିବେ

ହୃଦୟ ନଥିବା ଜନ ।

ଶତ ମଲ୍ଲୀ କଢି  ଝରି ପଡେ ସୁଖେ

ଅଧର କୋଣରୁ ଆସି 

ଗୁଣି ଚିହ୍ନେ ପରା  ଗୁଣର ମହତ୍ତ୍ଵ

ଓଠ ପରଶରେ ଭାସି ।

ଚାପା ଓଠ ହସ  ତଳେ କରେ ବାସ

ଶକୁନିର ପଶା ଖେଳ

ମାନଗୋବିନ୍ଦ ଯେ ମାୟାରେ ମୋହିତ

କାହୁଁ ପାଇବ ସେ ବେଳ ।

ଯୌବନ ଆବେଗେ କିବା ବିତ୍ତ ଗର୍ବେ

ଓଠ ତଳେ ହସ ସ୍ଥାନ

ଲଗାମହୀନରେ  ଗୋପନତା ରଖ

ନଜାଣନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ଜନ ।

ହସ ଘୃଣାକ୍ଷର   ହସ ଅହଂକାର

ହସର ବିବିଧ ରୂପ

ସେ ରୂପକୁ ଯଦି  ନିୟନ୍ତ୍ରଣେ ରଖେ

ପାତକର ଲିଭେ କୋପ ।

ବଦନ ବୃନ୍ତରେ  ବେନି ପାଖୁଡ଼ାରେ

ଅଧର ଆକାର ସୃଷ୍ଟି

ସତ୍ୟ ଆଶ୍ରୟରେ  ଚିର କାଳ ପରା

ହସ ରହି ଥାଏ ତିଷ୍ଠି ।