ନିୟତିର ଖେଳ

ନିୟତିର ଖେଳ     କିଏ ବା ବୁଝିବ

ଅଟେ ସେ କୁହୁକ ଫାଶ

ମାୟା ମୋହେ ଛନ୍ଦି  ରଖି ଥାଏ ବାନ୍ଧି

ପିଆଇ ଅଦୃଶ୍ୟ ବିଷ ।

କେତେ ଲୋଭ ଆଶା  ହୃଦୟେ ଜମାଇ

ଚଳାଏ ସେ ଦିନ ରାତି

କେବେ ହସ ଭରେ କେବେ ସେ କନ୍ଦାଏ

ଅଗାଧ ଆତୁର ଭୀତି ।

ଜୀବନ ବାଟରେ    କଣ୍ଟା ଦ୍ରୁମ କିବା

ଖାଲି ଢିପ ପାତି ଦିଏ

ପରୀକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ   ଅକାଳ ସ୍ରୋତରେ

ନିମିଷେ ଭସାଇ ନିଏ ।

ଅମା ଅନ୍ଧକାରେ   ଜୋଛନା ବିଛାଏ

ଯଦି ସଉଭାଗ୍ୟ ଯୋଗ

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ରାତିରେ  କାଳ ଘୋଟି ଆସେ

ସତେ ବିହୀ ପାଇଁ ଭୋଗ ।

ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳରୁ      ଶ୍ମଶାନ ଭୂଇଁକୁ 

ନିୟତି ଦେଖାଏ ରାହା

ବର୍ତ୍ତୀ ପାରନ୍ତିନି     ଏ ପଥେ ଈଶ୍ଵର

କେହି ନାହିଁ ଏଠି ସାହା ।

ସମୀରେ ଉଡେନା  ଅନଳେ ଜଳେନା

କିବା ତା ମରଣ ହୁଏ 

ଅଲକ୍ଷ୍ୟେ ତା ଦେହୀ   ସର୍ବତ୍ର ପ୍ରକଟ

ଜୀବ ଚତୃପାର୍ଶେ ଥାଏ ।