ନିର୍ମଳ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଆନନ୍ଦ

   ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଆଶୀଷର ସୁଗନ୍ଧିତ ସୌରଭ ଯୁକ୍ତ ଗୋଲାପ

   ଢାଳି ଦେଇ ଦୈବୀ ପ୍ରଭାବ ମାନବର ଶିରେ କରେ ରୋଗ

   ମୁକ୍ତ ସଦା ଆଉ ରଖେ ବଞ୍ଚାଇ ତାକୁ ଆନନ୍ଦରେ l

   ପାଦପଦ୍ମ ତଳେ ସମର୍ପି ନିଜକୁ ପ୍ରତି ପ୍ରତ୍ୟୁଷେ,

   ସାୟଂକାଳେ,

   ଦିବସେ ଆଉ ରାତ୍ରିରେ,

   ମାନସ ପଟ୍ଟ ମୋ ସଦା କରେ ବାସ ଚିରନ୍ତନ ଉତଫୁଲ୍ଲିତ

   ପ୍ରେମୀଳ ଭାବରେ l

   ସୌହାର୍ଦ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ କବିଗଣ ଶୁଭଙ୍କର ପ୍ରଭାତେ କରନ୍ତି

   ପ୍ରାର୍ଥନା ଈଶ୍ବରେ,

   କରନ୍ତି ଉପଭୋଗ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ନିତି ସକାଳେ l

   ମାନବୀୟ ହୃଦୟେ ଶାଶ୍ୱତ ସ୍ରୋତ ହୋଇ ପ୍ରବାହିତ

   ଝଲସି ଉଠେ ପରମାନନ୍ଦ କିରଣେ,

   ଅନୁରକ୍ତ ସ୍ତ୍ରୀପୁରୁଷ ଗଣେ କରନ୍ତି ଉପଭୋଗ ସଦା

   ଐଶ୍ୱରୀୟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ନିର୍ମଳ ହୃଦୟେ

   ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ l

   

   ପ୍ରତି ପ୍ରତ୍ୟୁଷେ କରେ ମୁଁ ସମର୍ପିତ ନିଜକୁ ସେହି

   ପଦାରବିନ୍ଦ ତଳେ,

   ଆଉ ରହେ ମନ ମୋର ଏକ ଶାନ୍ତିପୂର୍ଣ୍ଣ

   ଶୁଭ୍ରାଲୋକ ମଣ୍ଡଳେ l

   ଶୋଭନୀୟ ମାନବ ସମାଜ ହୁଏ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ

   ଏକ ସ୍ବର୍ଗୀୟାନନ୍ଦ ସୌରଭେ,

   ରହେ ସ୍ମିତହାସ୍ୟେ ସଦା ରମଣୀୟ ବିଶ୍ୱ ମାନବ

   ସମାଜ ପ୍ରେମମୟ ଆଉ ଉଲ୍ଲାସ ମୁଖରିତ ଭବେ l