ନିର୍ମାଣ

ଆତ୍ମବିଶ୍ବାସର ମୂଳଦୁଆ ଦେଇ

ଆରମ୍ଭ କରିଲି 

ପ୍ରାଣପ୍ରିୟ ସ୍ଵପ୍ନପୂର୍ତ୍ତୀ ନିମନ୍ତେ କାର୍ଯ୍ୟ ,

ରାତି ରାତି ରହିଲି ଉଜାଗର ,

ଇପ୍ସିତ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ

ରଖିଚାଲିଲି ;

ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ସମର୍ପଣର ଇଟା ।

ସେ ଇଟାକୁ ପରସ୍ପର ସହ

ବାନ୍ଧି ରଖିବା ପାଇଁ ,

ମଝିରେ ଦେଲି ମୋ ପରିଶ୍ରମ ରୂପୀ,

ସୁଦୃଢ ସିମେଣ୍ଟ ,

ବଳିଷ୍ଠ ବିଶ୍ଵାସର ସୁପରିଚାଳନାରେ

ଗୋଳି ହେବାକୁ ଲାଗିଲେ,

ଯେତେ ସବୁ ନକାରାତ୍ମକ ବାଲି-ଗୋଡି ।

ପରସ୍ପର ସହ ଘଷି ମାଜି ହୋଇ

ଗୋଳା ଗୋଳି ହୋଇ,

ଗଢିଦେଲେ ସମ୍ଭାବନାର ସୁଦୀର୍ଘ ପ୍ରାଚୀର,

ଚାଲିଥିଲା ନିର୍ମାଣ 

ଏକ ନୂଆ ଭବିଷ୍ୟର ,

ଏକ ନୂଆ ଜୀବନର ,

ଅଧାଗଢା ପ୍ରାଚୀର ଉପରେ

ସିଞ୍ଚା ହେଉଥିଲା ପରିଶ୍ରମ ରୂପୀ

ସ୍ଵେଦ- ଶୋଣିତର ଛିଟା ।

ସେ ମଝିରେ ବି ଆସୁଥିଲା ବତାସ

ଧୋଇ ହୋଇଯାଉଥିଲେ 

ନବ ଅଙ୍କୁରିତ ଆଶାର ବୀଜ ମଞ୍ଜିଗୁଡ଼ିକ, 

ତଥାପି

ଅନୁଶୋଚନା ନ ଥିଲା ତାଙ୍କର ।

ଯେତେ ଯେତେ 

ଦିନ ଗଡ଼ି ଗଡ଼ି ଯାଉଥିଲା,

ମନ ଭିତରର ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ମଧ୍ୟ

ଶକ୍ତ ହୋଇ ହୋଇ ଚାଲିଥିଲେ,

ସେମାନେ ନିଜ ଭିତରେ

ବାନ୍ଧୁଥିଲେ ମେଳି ,

ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥିଲେ ଏକ ବିଶାଳ

ଆତ୍ମ-ସଂଗ୍ରାମ ନିମନ୍ତେ ,

ଜୀବନ ରଣାଙ୍ଗନରେ ନିର୍ବାହ କରୁଥିଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭୂମିକା ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ଆପ୍ରାଣ ଉଦ୍ୟମରେ

ଚାଲିଥିଲା ଏକ ନବ ନିର୍ମାଣ 

ବର୍ତ୍ତମାନରୁ ଭବିଷ୍ୟ ଆଡ଼କୁ,

ଅନ୍ଧାରରୁ ଆଲୋକ ଆଡ଼କୁ,

ସର୍ବୋପରି;

ମୃତ୍ୟୁରୁ ମୋକ୍ଷ ଆଡ଼କୁ ।