ନିର୍ବାଣ

ଥରେ ଫେରିଆସ ବୁଦ୍ଧ

ଦେଖିଯାଅ ଏ ମଣିଷ

କେମିତି ଧାବମାନ ।

କାମନାର ଫରୁଆରେ

ନିଜକୁ ବାନ୍ଧି

ନିର୍ବାଣର ପଥ ଖୋଜି

ହେଉଛି ଧନ୍ଦି ।

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତାର ମନ

ଧାଇଁଯାଏ ପିପାସାର ସରହଦ ଡେଇଁ ।

ନହେଲେ ସେ ହାରିଯିବ

ଯୁଝୁ ଯୁଝୁ ବଞ୍ଚିବାର ପାଇଁ ।

ସକାଳ ଆରମ୍ଭ ହେଲେ

ସଂଗ୍ରାମ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ।

କାମନାର ବିନାଶର ମନ୍ତ୍ର ତୁମ ଶୁଣି ମଧ୍ୟ

କାମନାର ଅନଳକୁ

ଡେଇଁବାକୁ ହୁଏ।

ସେଥିରେ ଆନନ୍ଦ ମୋର ।

କାହିଁକି ନା ମୋ ଆଗରେ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାନ୍ତର।

ମୋତେ ଏଠି ପଢିବାକୁ ହେବ ।

ଆଗକୁ ବି ଚଳିବାକୁ ହେବ।

ଆସୁପଛେ ଯେତେ ବାଧା 

ହିଂସା ଘୃଣା ଚକ୍ରାନ୍ତର ଜୀବନ୍ତ ଦାନବ ।

ତୁମେ ଗଲାପରେ

ବୋଦ୍ଧି ଦ୍ରୁମ

ଭୁଲିଅଛି ନିର୍ବାଣର ମନ୍ତ୍ର।

ସେ ବି ବଞ୍ଚିବ ତା ଉପରେ ଭରସି

ଭସାବାନ୍ଧି ବଞ୍ଚୁଥିବା ବିହଂଗଙ୍କ ପାଇଁ ।

ତୁମ ବାର୍ତ୍ତା ପ୍ରଚାରିବା ପାଇଁ

କାହା ପାଖେ ସମୟ ବି ନାହିଁ ।

ତୁମ ମନ୍ତ୍ର ଘୋଷି ଘୋଷି

କାମନାର ନାଗଫାଶେ ବାନ୍ଧିହୋଇ।

ନିର୍ବାଣ ଲଭିବାକୁ ହେବ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଆହ୍ୱାନକୁ

ମଥାପାତି ନେଇ।

କର୍ମଂ ସରଣଂ ଗଚ୍ଛାମିର ନୂଆ ତତ୍ତ୍ଵ ଦେଇ ।