ନିରବ ବନାମ୍ ନୀରବତା

ନିରବ ଶବ୍ଦଟି ଯେତିକି ମଧୁର 

ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ସମୟର ,

ନୀରବତା ମଧ୍ୟ ସେତେ ଗୁଢ଼ ତତ୍ତ୍ଵ

ସତ୍ୟ ଆଉ ବିଶ୍ଵାସର ।

ଭାରି ଭଲଲାଗେ ଝର୍କା ପାଖେ ବସି

ଆଖିମୁଦି ସପନରେ ,

ସ୍ମୃତିର ଫଳକ ଜୀବନର ରଙ୍ଗ

ନିରବରେ ଦେଖିବାରେ ।

ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ସୂତ୍ର

ଖାସ୍ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ,

ନିରବ ରହିବା ନୁହଁଇ ବିଚିତ୍ର 

ବାହାଦୂରୀ କାହାପାଇଁ ।

ଶୂନ୍ୟ ହୃଦୟକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ ଭରି

ନୀରବତା ଶାନ୍ତି ଆଣେ ,

ଅନେକ ଆଶାର ଆଲୋକ ସଞ୍ଚାରି

ନିଦ ଭରେ ଆଖିକୋଣେ ।

ନିରବର ଅଶ୍ରୁ  ନିର୍ଗତ ହୋଇଲେ 

ଉଶ୍ୱାସ ଲଭଇ ହୃଦ ,

ଧୋଇ ହୋଇଯାଏ କ୍ଷତ ଆଖିଜଳେ 

ଚଖାଇ ଜୀବନ ସ୍ଵାଦ ।

ବଞ୍ଚିବାଟା ବାଧ୍ୟ ଅନିତ୍ୟ ସଂସାରେ

ଯେତେ ଦୁଃଖ , କ୍ଳେଶ ସହି ,

ନିରବର ନଦୀ ଅବଗାହନରେ

ସା‍ଂସାରିକ ଅବଗାହୀ ।

ନୀରବତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ

ନାରୀ ଅବା ପୁରୁଷର ,

ଜଣା ପଡ଼େନାହିଁ ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣା

ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ବା ' ପ୍ରତାରଣାର ।

ନୀରବତା ଏକ ଏପରି ଶବ୍ଦଟେ

ରାଜା ହେଉ ଅବା ରଙ୍କ ,

ବିଳ୍ପବର କିଛି ଅକୁହା ଶବ୍ଦକୁ

ଆଖି ତଳେ ଦିଏ ଛୁଙ୍କ ।

ଆପଣାର ପାଖେ ଆପଣାର ହୋଇ

ଏ'ତ ଚୁପି ରହିଯାଏ ,

ପର ପାଇଁ ଏହି ଆଖି ଲୁହ ପିଇ

ବଡ଼ ପଣେ ସହିଯାଏ ।

ବିଧିର ବିଧାନ ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳର

କୁଆଁ ରାବ ଠାରୁ ନେଇ ,

ଏ ମଣିଷ ଦିନେ ଶ୍ମଶାନ ଜୁଇରେ

ନିରବରେ ଯାଏ ଶୋଇ ।