ନିରାଟ ସତ୍ୟ

କାହିଁକି ବ୍ୟାକୁଳ ହେଉଛୁ ଜନନୀ

ଭୂମିପରେ ଲୋଟି ଲୋଟି

ଚାଲିଗଲା ବୋଲି କୁମରମଣି ତୋ

କାନ୍ଦୁଅଛୁ ମଥାପିଟି ।

ବିଧିର ବିଧାନ ଜନମ ମରଣ

ସଂସାରେ ଆମର ସ୍ଥିତି

ପାଣି ଫୋଟୋକାର ଆୟୁଷ ଜୀବନ

କାଳର ନିଷ୍ଠୁର ନୀତି ।

ଉଦରେ ଭରିଲୁ ଦଶମାସ ତୁହି

ଦୁନିଆ ଦେଖିଲା ସୁତ

ହସି ହସାଇଲା କାନ୍ଦି କନ୍ଦାଇଲା

ମାୟାରେ ହଜାଇ ନିତ୍ୟ ।

ଈଶ୍ୱର ନିର୍ଦ୍ଦେଶେ କଳାକାର ସାଜି

କରିଗଲା ଅଭିନୟ

ସମ୍ପର୍କ ଡୋରରେ ବାନ୍ଧିଲା ସଭିଙ୍କୁ

ଗଢିଥିଲା ପରିଚୟ ।

ପୁରିଗଲା କାଳ ସରିଗଲା ଖେଳ

ଫେରିଗଲା ଗଣ୍ଠିଧନ

ଆଉ କି ଫେରିବ ଝୁରିହେବୁ ଯେତେ

ଭାଗ୍ୟଲେଖା କରି ଆନ ।

କେହି ରହିନାହିଁ ରହିବେ ନାହିଁଟି

ଭବରଙ୍ଗ ଭୂମି ତଳେ

ସର୍ବେ ନିଜ ନିଜ ଅଭିନୟ ସାରି

ବାହୁଡିବେ କାଳବଳେ ।

ଜୀବନର ଏଇ ନିରାଟ ସତ୍ୟକୁ

ବୁଝିନେବୁ ଯେଉଁ ଦିନ

ମନର ବେଦନା ଅପସରି ଯିବ

ପ୍ରଶାନ୍ତି ଲଭିବ ପ୍ରାଣ ।