ନିଜ ମୃତ୍ୟୁ କଥା

ଆୟୁ ... କ'ଣ ପ୍ରାଣ ବାୟୁ

ଯେତେ ଯାଏଁ ଅଛି ଏ ଶରୀରେ ,

ସରିଯାଏ କାରାବାସ ଅବା

ମିଶିଗଲେ ଏ ଭବ ମହୀରେ ।

ବିଧାତାର ବିଧାନ ଅଟଇ

ଜନ୍ମ ସହ ମୃତ୍ୟୁ ସହଚର ,

ଶେଫାଳୀ ବି ଫୁଟି ଝଡେ

ଅନୁଭବି ସ୍ପର୍ଶ ରଜନୀର ।

କାହିଁକି ଆଶଙ୍କା ଅଙ୍କ କଷା

ଏତେ ରଖି ମୃତ୍ୟୁର ମହତ୍ତ୍ଵ ,

କୋଷେ ଦୂରୁ ତରାଟି ଅନାଏ

ମୋହେ କିବା ଜୀବନର ତତ୍ତ୍ଵ ।

ଅତୃପ୍ତ ବାସନା ପୂଣ୍ୟ ତୃଷ୍ଣା

ମରଣର ସ୍ଵପ୍ନ ବିଛଣାରେ ,

ମଲା ସ୍ଵପ୍ନ କଙ୍କାଳ ହାଡରେ

ପ୍ରାଣ ଭରିଯାଏ ଶୋକାତୁରେ ।

କରିବି କରିବି ବୋଲି ଚିନ୍ତି

କାଳ ନଦୀ କ୍ଷୀପ୍ର ଲହରୀରେ ,

ଉଲ୍ଲସିତ ହେଉଥିଲା ମନ

ଆଳସ୍ୟକୁ ଭରି ଶରୀରରେ ।

ହେଉଥିବା ପ୍ରଧ୍ଵନିତ ଆଶା

ମାପି କରି ସ୍ୱାର୍ଥ ନିକିତିରେ ,

ଧ୍ଵଂସ ଅବକ୍ଷୟ ଏ ଆଦର୍ଶ

ଭୟଙ୍କର କାମନା ମୋହରେ ।

ଆପଣାର ରୁଚିବୋଧ

ଦୁର୍ବୋଧ ଜଟିଳ ଜୀବନେ ,

ସୁକର୍ମର ଫୁଲ ଶଯ୍ୟାପରେ

ଚିର ବିଶ୍ରାମ ଭବନ୍ତି ଶ୍ମଶାନେ ।