ଜୀବନ ଗଣିତ

ବଡ଼ ଅବୁଝା ଏ ଜୀବନ ଗଣିତ

ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ ମୁହିଁ

ଜୀଉଁଅଛି ନିତି ସମାଜ ଦାଣ୍ଡରେ

ନୂଆ ନୂଆ ଆଶା ନେଇ ।

ସ୍ୱାର୍ଥ,ମୋହମାୟା ଆପଣାର କରି

ଦେଖୁଅଛି ମିଠା ସ୍ୱପ୍ନ

ଜାଣିଛି ଜୀବନ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ବୋଲି

ମରଣରେ ହେବ ଲୀନ ।

ଖାଦ୍ୟ,ବସ୍ତ୍ର ଅବା ବାସଗୃହ ମୋର

ଉନ୍ନତମାନର ଲୋଡ଼ା

ନ ମିଳିଲେ କାହିଁ ଅବଶୋଷ ମନେ

କପାଳ ମୋହର ପୋଡା ।

ଘର ପରିବାର ଆତ୍ମୀୟ ସୋଦର

କରିଛନ୍ତି ଯାହା ତ୍ୟାଗ

ସ୍ନେହପ୍ରେମ ଦାନ କରି ସୁଝିବାକୁ

ହେଉନାହିଁ ମୁହିଁ ଯୋଗ୍ୟ ।

ମିଥ୍ୟା ଆବରଣ ଆଚ୍ଛାଦିତ ହୋଇ

ପ୍ରଭୁ ପାଶେ କରେ ଅଳି

 ହୋଇ ହସ ହସ ପ୍ରଭୁ କୃପାଶିଷ

ମୋ'ଉପରେ ଦିଅ ଢାଳି ।

ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ ଖୁସିରେ ମୁଁ ନାଚେ

ଦୁଃଖେ ହୁଏ ହତୋତ୍ସାହ

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ ଲାଗେ ବିଷଫଳ

ଜିତିଯାଏ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ।

ଜନ୍ମ ବେଳେ କିଛି ଆଣିନି ସାଥିରେ

ନେବିନାହିଁ ମଲାବେଳେ

ତଥାପି କାହିଁକି ହୃଦୟ ଭିତରେ

ଅସୁମାରୀ ଆଶା ଖେଳେ ।

ବୁଝିଯାଏ କେବେ ଜୀବନର ସୂତ୍ର

କେବେ ପୁଣି ଲାଗେ କଷ୍ଟ

କେବେ ଜୀବନଟା ଅମୃତ ସମାନ

କେବେ ହୋଇଯାଏ ନଷ୍ଟ ।