ମୋ ଦେଶ ଠାରୁ ଅଧିକ ନିଜର

ମୋର ଦେଶ ଠାରୁ 

ଅଧିକ ନିଜର 

    ନାହିଁ କେହି ମହୀତଳେ 

ଅନ୍ତରୁ ଯାହାର 

ମମତା ର ଝର 

    ଅବିରତ ଆହାଃ ଝରେ ।

ସେହି ଦେଶ ମାଆ 

ସରଗ ଠୁ ବଡ଼ 

    ସନ୍ତାନ ର ପ୍ରିୟସ୍ଥଳ 

କୋଳେ ଥିଲେ ତାର 

ଆଉ ସବୁ ଛାର 

     କିଏ ସେ ତାହାର ତୁଲ? 

ମାଆ ଡ଼ାକ ତାର 

ଆହାଃ କି ସୁନ୍ଦର 

   ସତେ ଅବା ସୁଧା ଝରେ 

ସେହି ଡ଼ାକ ଯା'ର 

ଓଠରେ ଲାଗିଛି 

    ସେହି ବୀର ଏ ସଂସାରେ ।

ମୋ ଦେଶ ର ନାଆଁ 

ମନେ ପଡେ ଯେବେ 

    ପରାଣେ ଆନନ୍ଦ ଖେଳେ 

ଥରେ ତା ପରଶ 

ପାଇବାକୁ ପ୍ରାଣ 

    ହୁଅଇ ଅତି ବ୍ୟାକୁଳ ।

ସେହି ମାଆ ମୋର 

ଭାରି ଆପଣାର 

    ମୋ ସୁଖ ରେ ସିଏ ସୁଖୀ 

ନିଜେ କଷ୍ଟ ସହି

ସନ୍ତାନ ଅଧରେ 

   ସବୁ ହସ ଦିଏ ମାଖି ।

ତା କୋଳରେ ଜନ୍ମି 

ନିଜକୁ ମଣଇ 

   ଅତି ଭାଗ୍ୟବାନ ମୁହିଁ 

ତାକୁ ଭୁଲି ଯାଇ 

ଅପରାଧୀ ପରି 

   ଘୁରିବା ଟା ସାର ତହିଁ ।

ସେହି ଦେଶ ସେବା 

କରିବାକୁ ପଣ 

   କରିବି ମୁଁ ଅବିରତ 

କଟିଗଲେ ବେକ 

ଘୁଞ୍ଚିବିନି କେବେ 

     ମାଆ ର ଚରଣାମୃତ ।