ଜୀବନ ଦୋଛକି ରେ

ଏଇ ଧରା ବକ୍ଷେ ଜନମିଛି ସିନା 

   ମାନବର ରୂପ ନେଇ 

ବୁଝିନାହିଁ କେବେ ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟ 

   ଦୁନିଆଁକୁ ଚିହ୍ନି ନାହିଁ |

ଦୋଛକିରେ ଥାଇ ଚିହିଁକି ପଡେ ମୁଁ

  କେଉଁ ପଥେ ଯିବି ଚାଲି

ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ଶୂନ୍ୟ ପଦଧ୍ଵନି 

  ନିଜ ଛାଇ ଖେଳେ ଦୋଳି |

ଡାକେ ମୁଁ କାତରେ କିଏ ଅଛ କିରେ

 . ମୋ ଡାକ କି ପାରୁନା ଶୁଣି |

ମୋ ଡାକଟା ପୁଣି ମୋ ପାଖେ ଲେଉଟେ

  ମିଛ ପ୍ରତିଶୃତି ଘେନି |

ଜାଣେନା କିଏ ସେ ଆପଣାର ମୋର 

   କିଏ ଅଟେ ଅବା ପର 

କାହାକୁ ବାଛିବି କିଏ ମୋ ଜୀବନେ 

   ଭରିବ ସୁଖ ସମ୍ଭାର |

ଯାହାକୁ କହେ ମୁଁ ତୁ ମୋ ନିଜର 

   ସେ ପୁଣି ଦୂରେଇ ରହେ 

ମନେ ଥାଏ ଯେତେ ଅଫୁରନ୍ତ ସ୍ୱପ୍ନ 

   ସରି ସରି ସବୁ ଯାଏ |

ଯେଣେ ଚାହେଁ ଦେଖେ ଦୂର ଦିଗନ୍ତରେ 

   ମରୁ ମରୀଚିକା ଖାଲି 

ଧାଇଁ ତା ପଛରେ ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ 

   ଅନ୍ତର ଉଠଇ ଜଳି |

ଫେରି ଆସେ ଦୁଃଖେ ସାଥୀହରା ହୋଇ 

     ଆନ ପଥେ ଯିବା ପାଇଁ 

ସେ ପଥେ ବି ଦେଖେ ନିର୍ଜନ ସୈକତ 

   ଦୁଃଖର ଉଜାଣି ନଈ |

କ୍ରୋଧ ଆକୁଳରେ ପ୍ରାଣଟା ମୋହର 

   କରେ ଉଚ୍ଚ ହାହାକାର 

ମନେ ଭାବେ କାହିଁ ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେଇ 

   ଗଢିଲେ ମୋତେ ଈଶ୍ୱର |

ଜନ୍ମ ଦେଇ ଯେବେ କଲବଲ କଲେ 

   ମଣିଷର ମନ ପ୍ରାଣ 

ଲାଭ କଣ ତେବେ ବଞ୍ଚି ରହିବାର 

   ଧରି ଏ ବ୍ୟର୍ଥ ଜୀବନ |