ନଈ

ନିର୍ବାକ ନଈଟେ ତୁ ଆଜି ସମୟ ସ୍ରୋତରେ

     କେବେ ଦିନେ ଥିଲୁ ଛଳଛଳ ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ,

ଏବେ ଅନ୍ଧାର ହିଁ ଅନ୍ଧାର ଚଉଦିଗେ ତୋର

     ସକାଳ କି ସଂଜର ନାହିଁ କିଛି ଥଳ କୂଳ ।

ସବୁଠି ବିଷାକ୍ତ ଖେଳର ଖୁବ୍ ଆୟୋଜନ

       ହିମାଚଳଠୁ କୁମାରିକା ଯାଏ ପ୍ରତିଦିନ,

ଗଙ୍ଗା ଗୋଦାବରୀ କୃଷ୍ଣା ମହାନଦୀ କାବେରୀ

     ସର୍ବେ ହେବାକୁ ବସିଲଣି ଭୂଗର୍ଭେ ବିଲୀନ ।

ଆଉ କେତେ ଲୁଚେଇବୁ ମିଛ ବାହାନା କରି

      ନିଜକୁ ନିଜ ଆଖିରେ ମିଥ୍ୟା ଆଡ଼ମ୍ବରରେ,

ମନ କଥା ମନେ ରଖି ଅତୀତକୁ ଝୁରୁଛୁ

        ବିବର୍ତ୍ତିତ ପୃଥିବୀର ଏ ଭିନ୍ନ ଦୁନିଆରେ ।

କେବେ ଦିନେ ତୁ ପାଉଥିଲୁ ମାଆର ସମ୍ମାନ

        ବଞ୍ଚିବାର ଆଧାର ସୁଖ ସ୍ବପ୍ନର ସନ୍ଧାନ,

ତୋ କୂଳରେ ଗଢୁଥିଲା ନୀତି ନୂଆ ସଭ୍ୟତା

    ତୋତେ ନେଇ ହିଁ ଯାବତୀୟ ଜୀବିକା ଜୀବନ ,

ସମୟ ବଦଳିଛି ପରିସ୍ଥିତି ତାଡ଼ନାରେ

     ତୋତେ ଦୂରେଇ ରଖି ତୋ ନିଜ ଠାରୁ ଦୂରେ,

କେବେ ପ୍ରଗତି ନାଁ ରେ କେବେ ତୁଛା ଛଳନାରେ

    ହଁ କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ କରି ତୋତେ ତୋ ଦୁନିଆରେ ।

ଫେରାଇବ କେ କହିଲୁ ତୋତେ ପୁରୁଣା ଦିନ

      ସେ ଆପଣାପଣ ଆତ୍ମୀୟତା ମାନ ସମ୍ମାନ,

ଆଶା ଆଶ୍ବାସନା ଧରି ଏ ଜୀବନ ଭିତରେ

      ନୂତନ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟର ନୂଆ ସମ୍ଭାବନାରେ .... ।