ନଈ

ପ୍ରକୃତିରାଣୀର ଶୋଭାମୟୀ କାନ୍ତି

    ବିମୋହିତ କରେ ସଦା,

ଗଢିଛି ବିନ୍ଧାଣି ନାହିଁ ତା ଉପମା

    ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ଶାନ୍ତିପ୍ରଦା |

ବୁହାଇ ଦେଇଛି ବୁକୁରେ ତାହାର

    ଛୋଟ ବଡ଼ କେତେ ନଈ,

କୁଳୁ କୁଳୁ ନାଦେ ଉଛୁଳା ସଙ୍ଗୀତେ

    ଧିରେ ଧିରେ ଯାଏ ବହି |

କେଉଁ କାଳରୁ ସେ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଭାବେ

    ବହେ ହୋଇ ଚିର ସ୍ରୋତା,

ଇତିହାସ ତାର କିଏ ବା ଲେଖିଛି

    କିଏ ଭାବେ ତାର ବ୍ୟଥା |

କେଉଁଠି ପବିତ୍ର ସ୍ନାନେ ପାପନାଶ

    କରୁଥାଏ ଜଳଦାନ,

କେଉଁଠି ତା ସ୍ରୋତେ ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ଫିଙ୍ଗେ

    ଗଢି କୂଳେ ଶିଳ୍ପlୟନ |

ପଚା ଶବ ଭାସେ ଭରେ ତା ଜଳରେ 

    ସହର ନର୍ଦ୍ଦମା ପାଣି,

ସହିଛି ନୀରବେ ସ୍ୱାଭାବିକତାରେ

    କେବେ ବିମୁଖ ହୋଇନି |

ଯୋଗାଇ ଦେଇଛି ଆନନ୍ଦେ ତା ଜଳ

    କୃଷିକ୍ଷେତ୍ରେ ଅବିଚଳେ,

ବସୁଧା ବକ୍ଷକୁ ସଜାଇ ଦେଇଛି

    ଭରା ସୁନେଲି ଫସଲେ |

କେତେ ରାଜା ରାଣୀ ସୁନ୍ଦରୀ କାମିନୀ

    କେତେ ଯେ ରାଜକୁମାରୀ,

ସ୍ନାନବେଳେ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଛି ତାଙ୍କର

    ଆଦରେ କୋଳରେ ଧରି |

ଦେଖିଛି ଅତୀତେ ଯୁଦ୍ଧ ବିଭୀଷିକା

    ରକ୍ତ ତା ସ୍ରୋତେ ବହେ,

କେତେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା ଘଟିଛି ତା ବୁକେ

    ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇ ରହେ |

କେତେବେଳେ ଶାନ୍ତ କେତେବେଳେ କ୍ରୋଧେ

    ଫୁଲାଇ ଦିଏ ତା ଦେହ,

ବନ୍ୟା ରୂପେ ସେ ଭରିଦିଏ ଦୁଃଖ

    ଝରାଏ ଆଖିରୁ ଲୁହ |

ନଈଟିଏ ସିଏ ବହି ବହୁଦୂର

    ସୀମାହୀନ ସ୍ମୃତି ଧରି,

ମିଶାଇ ଦିଏ ସେ ସାଗରେ ନିଜକୁ

    ମୋକ୍ଷ ଆଶା ମନେ ଭରି |