ନିଦାଘ

ଭୋକିଲା ସିଂହ ପରି ମାଡିଆସୁଛି

ବୈଶାଖର ନିଦାଘ,

ଉତ୍ତପ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟରଶ୍ମୀର ସ୍ପର୍ଶରେ

ପୃଥିବୀ ଭୀତତ୍ରସ୍ତ,

ଭୁଲିଯାଇଛି ତା' ଅନ୍ତରରୁ ନିସୃତ ଭାବାବେଗକୁ ।

ଶ୍ରୀହୀନ ତାହାର ଶ୍ୟାମଳିମା ଚେହେରା,

ମଳିନ,ନିରସ, ଶୁଷ୍କ ଅବୟବ ,

ପଥପ୍ରାନ୍ତ ନିର୍ଜନ,ନିସ୍ପନ୍ଦ,

ପଶୁପକ୍ଷୀଠାରୁ ବୃକ୍ଷଲତାପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ଡହଳବିକଳ,

ଝାଞ୍ଜି ପବନ ଯେମିତିଜଳାଇ ଦେଉଛି

ତା' ଶରୀର ଓ ପ୍ରାଣକୁ ।

ରୋଗୀଣା ନାରୀଟି ପରି

ପ୍ରକୃତି ପଡିରହିଛି,

ମାଟି ଫାଟି ଆଁ କରି ରହିଛି

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଆଖିରେ ଚାହିଚାହିଁ ମେଘକୁ ।

ସ୍ଵଛ ଜଳରାଶି ଲୁଚିଯାଇଛନ୍ତି ପୃଥିବୀ ଗର୍ଭରେ,

ହେଇ ଦେଖୁନ ଗାଁ 'ର ଝିଅ ବୋହୁମାନେ

ଶୂନ୍ୟ ମାଠିଆକୁ ଧରି,

ଦୁଇବୁନ୍ଦା ଜଳ ପାଇଁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି,

ମାରିଦେବେ ନିଜ ଓଠର ଶୋଷିଲା ପଣକୁ ।

କୃଷ୍ଣଚୁଡା ଫୁଲ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଉଛି କି ସତେ !

ପ୍ରକୃତିରାଣୀକୁ ,

ଦୁଃଖ ଚାଲିଯିବ,

ସୁଖର ପସରା ନେଇ ଆସିବ 

ବରଷାରାଣୀ ତା' ଜୀବନକୁ ।

ଆହା!ଆମ୍ବ ପଣସର ବାସ୍ନା

ସଂକେତ ଦେଲାଣି,

ହଜିଯିବ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଅହଂକାର,

ପ୍ରଚଣ୍ଡ କିରଣ ହୋଇଯିବ ଶାନ୍ତ ,ସ୍ନିଗ୍ଧ

ଅପେକ୍ଷା ଖାଲି କିଛିଟା ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ।

ଆଶା ତ ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ,

ସେଇ ରଙ୍ଗୀନ ଆଶାର ମୋହରେ

ପୃଥିବୀ ସହିଯାଉଛି ସବିକିଛି,

ବିକଳରେ ଚାହିଁ ରହିଛି

ଶ୍ରାବଣର ମଧୁଝରା ବର୍ଷାକୁ ।