ନିଅ ଶେଷ ଫୁଲ

ଲାଗେ ହୀନିମାନ   ପୁରୁଷ କେ' ଆନ

ତୁମ ସାଥେ ହେଲେ କଥା

ଜାଣିନ ସତରେ    ମୋହରି ଅନ୍ତରେ 

ଭରିଯାଏ କେତେ ବ୍ୟଥା ।

ମନ୍ଦକୁ ନଜାଣି    ଦେଖାଇଲେ ଠାଣି

ମିଛ ପ୍ରଶଂସାରେ ବୁଡ଼ି

ଛଳ ପରିଣାମେ    ହାରିଯିବା ଆମେ

ବାଟରୁ ନଯାଅ ହୁଡି ।

ରାଗ ଅଭିମାନ     ଏତେ ପରିମାଣ

ଯାଇଅଛି ଯଦି ବଢ଼ି

ଦୂରେ ଥାଉ ତର୍କ     ରହିବ ସତର୍କ

ତୁମେ ତ ଅଫୁଟା କଢି ।

ଦେଖି ସଜଫୁଲ     ନିଶ୍ଚେ ଅଳିକୁଳ

ଚଉପାଶେ ଯିବେ ଘେରି

ବେପରୁଆ ହେଲେ  ହୁଏନାହିଁ ହେଳେ

ଝରିଯିବା ପାଇଁ ଡେରି ।

ମନ ଯଦି ନାହିଁ     ତୁମ ଇଚ୍ଛା ଚାହିଁ

ଦୂରେଇବି ସ୍ମୃତି ହୋଇ

ଗୋଡ଼ ଗଲେ ଖସି   କାଦୁଅରେ ପଶି

ଦାଗ କି ପାରିବ ଧୋଇ ?

ତୁମେ ଭାବିପାର    ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବାର

ଅଛି ବୋଲି ଅଧିକାର

ମଉନ ନରହି      ଦେଉଅଛି କହି

ନାହିଁ ୟାର ପ୍ରତିକାର ।

ଚୁମେ ନାହିଁ ସିନା   ତୁମ ଦେଖା ବିନା

ଦିନ ମୋ' ହୁଏନି ଶେଷ

ଦେଖିଲେ ଅଲରା  କେତେଥର ପରା

ସଜାଡ଼ି ଦେଇଛି କେଶ !

ଯିବନି ପାସୋରି   ଚିତ୍ତ କରି ଚୋରୀ

ସଜାଇଛ ଅନୁରାଗୀ

ନିଅ ଶେଷ ଫୁଲ   ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ମୂଲ

ମାଗୁନାହିଁ ଏଥିଲାଗି ।