ନଦୀ ବର୍ଷା ଓ ମୁଁ

ଅତି ପ୍ରିୟ ମୋର ଗାଁ ନଈକୂଳ 

ସେ ବାଦାମୀ ତୁଠ ପଥର,

ନ ଦେଖିଲେ ଦିନେ ତା ତନୁବଲ୍ଳରୀ 

ଲାଗେ ସବୁ ଶୁନ୍ୟସାର ।

ଶାନ୍ତ ଗୋଧୂଳିରେ ଚହଲା ତା ଜଳେ 

ପାଦକୁ ମୋ ରଖି ଧୀରେ,

ସେ ପଥରେ ବସି ନିରେଖେ ତା ରୂପ 

କଳ୍ପନାର ଅଭିସାରେ । 

ସେଦିନ ସେମିତି ବସିଛି ତା କୋଳେ 

ନିଦୁଆ ଆକାଶ ତଳେ,

ଅଚାନକ କାହୁଁ ଘୋଟି ଆସିଥିଲା 

କଳାମେଘ ଦଳବଳେ । 

ଭାବିବା ଆଗରୁ ବର୍ଷିଗଲା ଖରେ 

ଅଶ୍ଵ ଟାପୁ ଶବ୍ଦ କରି,

ଦିଗନ୍ତ ସେପାଖୁ କାହୁଁ ଆସି ପୁଣି 

ବଣ ବିଲ ଗଲା ମାଡ଼ି । 

କ୍ଷଣକରେ ଦିଶେ ଘନ ଅନ୍ଧକାର 

ମୋ ଫେରିବାର ପଥ କାହିଁ,

ମୋତେ ଲାଗେ ସତେ ମଝି ଦରିଆରେ 

ନିରୁପାୟ ଛିଡ଼ା ହୋଇ । 

ଆକାଶ ତଟିନୀ ଏକାକାର ଆଜି 

ଅଧ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ,

ଧୂମ୍ରମୟ ଦିଶେ ଚତୁର୍ଦିଗ ମୋର 

ମୁଁ ଜଳବନ୍ଦୀ ପ୍ରାୟ ଲୁପ୍ତ । 

କାକୁସ୍ଥ ପରାୟେ ପଥରଟି ପରେ 

ଭିଜୁଥିଲି ଭୟ ପାଇ,

କାହୁଁ ଆସିଥିଲି ଫେରିବି ମୁଁ କାହିଁ 

ଦିଗ ଭ୍ରମେ ପଡ଼ୁଥାଇ । 

ଶୁଭେ ଘଡଘଡ଼ି ଘୋର ନାଦ କରି 

ପ୍ରାଣ ହୁଏ କମ୍ପମାନ,

ବିଜୁଳି ଚମକେ ମୁଦି ହୁଏ ଆଖି 

ମୁଁ ଜଡ଼ସମ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । 

ଛିଡ଼ି ଯାଉଥିଲା ଆସକ୍ତିର ସବୁ 

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଶୃଙ୍ଖଳ,

ଜଳ ହିଁ ଜୀବନ ଜୀବନ ଆଶ୍ରୟେ 

ପୁରିଥିଲା ମୋର ଆଞ୍ଚଳ।

ବାହୁ ପ୍ରସାରିତ କରି ଆଲିଙ୍ଗନ 

କରୁଥିଲି ଜଳଧାରାକୁ,

କେହି ସତେ ବୋଧେ ଯାଉଥିଲା ଛୁଇଁ 

ଅଜାଣତେ ମୋର ଆତ୍ମାକୁ ।

ତଲ୍ଲୀନ ହୋଇ ସେ ଜଳ ବଳୟେ 

ହଜିଲି ବାରି ବଳୟେ,

ସମାହିତ ହେଲି ସେ ବାରିଧାରାରେ 

ସମ୍ମୋହିତ ହୋଇ ବିସ୍ମୟେ । 

ଅହଂତ୍ୱର ଯେତେ ପାଚିରୀ ଭାଙ୍ଗିଲା 

ମୁକ୍ତ ହେଲି ଯୁକ୍ତ ହେଲି,

ଅନାୟାସେ ମୋର ଉଚ୍ଚାରଣ ହେଲା 

ନିସ୍ତରିଲି ନିସ୍ତରିଲି ।