ନାସ୍ତିକ

ଆମେ ଅଛୁ ବୋଲି 

ତୁମେ ଅଛ ।

ତୁମକୁ କଳ୍ପନାରେ

ମୁଁ ଆଙ୍କିଦେଛି । 

ତୁମେ ଈଶ୍ବର ମୁଁ ନଶ୍ବର

ତୁମେ ପରମେଶ୍ବର 

ମୁଁ ଗଢି ନାମ ଦେଇଛି ତୁମର।

ଗଢିବାରେ ତିଳେ ତୃଟି ନାହିଁ ମୋର ।

ସଜେଇ କଳେବର ନା ଦେଇଛି ଈଶ୍ବର।

ସର୍ବେଶ୍ଵର ଜଗଦ୍ଦୀଶ୍ବର 

ତୁମେ ଗଢିଥିବା ମଣିଷ

କେତେ ଶଠ ଅସୁନ୍ଦର ।

ଅନ୍ତରେ ଜହର କଳା-ଗୋରା

ଭେଦାଭାବ। 

ଜାତିଭେଦ କୁସଂସ୍କାରରେ

ସଂସ୍କୃତି ଦିଶେ କେତେ ଅସୁନ୍ଦର। 

ଧର୍ମାନ୍ଧତାରେ ଅନ୍ଯକୁ କରେ ଶିକାର ।

ମୋ ଗଢିବାରେ ନାହିଁ ଯେବେ ଉଚ୍ଚନୀଚ।

ତୁମ ଗଠନରେ ସମାଜ ଏତେ ବିବଣ୍ଣ। 

କିଏ କହେ ସେ ସବର୍ଣ୍ଣ ।

ଆଉ ଯେତେ ଅସବର୍ଣ୍ଣ। 

ମୋ ଗଢିଥିବା ମୂର୍ତ୍ତିର ନାହିଁ ପରାଭିନ୍ନ ।

ତୁମେ ଗଢିଥିବା ମଣିଷ ଦେଖ କେତେ ନିଉନ।

ତେଣୁ ମୁଁ ଆସ୍ତିକରୁ ନାସ୍ତିକ 

ହେଇଗଲି ।

ତୁମକୁ ଗଢି ମହା ଭୁଲ କରି ଅନୁ ତାପ କଲି ।

ତୁମକୁ ଜୀବନ୍ୟାସ ଦେଲି।

ତୁମକୁ ଈଶ୍ବର ରୂପେ ଚିହ୍ନାଇଲି । 

କିନ୍ତୁ ତୁମ ବିଚାରରେ ପକ୍ଷପାତ ଦେଖି ମୁଁ ଆସ୍ତିକରୁ

ନାସ୍ତିକ ହେଇଗଲି ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଲି-ଅହଂ ବ୍ରହ୍ମାସ୍ମି ।