ନାରୀ, ମଣିଷର ହୃଦୟକୁ ନଚିହ୍ନିଲେ

କ୍ଳାନ୍ତ ଅବସାଦେ ଶୀତକାଳେ ବସି ଭାଳେ

ଦୁନିଆ କଥା ଏ ଆମ୍ବ ତୋଟାରେ

ମାନବ ମାତର, ପୁରୁଷକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଚିନ୍ତାଧାରା 

ମନରେ ଆସିଲା, ଲେଖୁଛି ବିରକ୍ତି ଭାବରେ

      

ରୂପେ ଜନନୀ, ସମସ୍ତ ସୃଷ୍ଟିର ଉତ୍ପତ୍ତି, 

ହେ ମହାନ୍ ନାରୀ, 

ସମାଜେ ତୁମେ ମାତୃ ସ୍ନେହରେ ସବୁଂକ 

ପ୍ରାଣ ଦିଅ ଭରି ।

ରୂପେ ଭଗିନୀ, ସ୍ନେହରେ ବାନ୍ଧି ଦିଅ ପରା 

ଭାଇର ମନ,

ସେହି ଭାବ, ସ଼ଂପର୍କରେ ବାନ୍ଧି ଦିଅ ସୁନ୍ଦର

ଗୃହ ଉଦ୍ୟାନ ।

ଜାୟା ରୂପେ, ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ସାଜି ପୁରୁଷର

ହୃଦୟ କିଣ,

ବିପତ୍ତି ସମୟେ, ସାହାସ ଦେଇ, ହୁଅ 

ସଙ୍କଟମୋଚନ ।

ହେ ନାରୀ, କି ଗୁଣ ଗାଇବି, ତୁମ ସେବା

ରେ ଘର ତ ଖୁସି ଅଛି,

ତେଣୁ, ପୁରୁଷର ସଫଳତା ପଛେ ନାରୀର 

ଭୂମିକା କଥା ରହିଛି ।

ଗୃହର କୁସୁମ କାନନେ,ଗୋଲାପ ଉଦ୍ୟାନେ,

ପୁଷ୍ପ ବାଟିକାରେ,

ହେ ନାରୀ, ପାଖୁଡ଼ା ମେଲାଇ ଶୋଭା ଭରି ଦିଅ

ମନୋରମ ସୌରଭରେ ।

କୁହ କିଏ ସେହି କପୋତ, ଉଜାଡି ଦେଲା ପ୍ରକୃତିର 

ମନୋରମ ଶୋଭା ପୁଣି,

ମନ୍ତ୍ରଣା କରନ୍ତି ଚିଲ ଶାଗୁଣା ପରି ନାରୀ ଜାତି 

ବିରୁଦ୍ଧେ ସବୁ ଜାଣି ଜାଣି ? ।

ହେ ନାରୀ, ପାଳନ କର୍ତ୍ତ୍ରୀରୂପ, ତ୍ୟାଗ କରି 

ହେଉ ସଂହାରଣେ ନାରାୟଣୀ,

କିଆଁ କୁହ, ସେହି ସର୍ବସଂହା ଦେବୀ, ଦୁଷ୍ଟ 

ନିବାରଣେ ଉଗ୍ର ରୁପ ନିଅ ପୁଣି ।

ପିତୃସତ୍ୟ ପାଳି କୁଡିଆ ପତର ଘରେ, ସୀତା 

ସହିତ ରାମ ରହୁଥିଲା,

କଳିଯୁଗ ତ ନଥିଲା, କାହିଁକି ରାବଣ ସୀତାକୁ 

ଚୋରି କରି ନେଇଗଲା ।

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ ହୋଇ ଝଡି ପଡୁଥିଲେ କ୍ରୋଧାଗ୍ନି 

ତ ଜଳେ, କାଳର ପ୍ରକୋପରେ

ପୁରୁଷକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଚିନ୍ତାଧାରା ସୃଷ୍ଟି କରିଲା ଦ୍ରୌପଦୀ, ତାରା,

ମନ୍ଦୋଦରୀ, କୁନ୍ତୀ ଓ ପାଞ୍ଚାଳୀ କେତେରେ ।

କାରଣ କଅଣ, କ୍ରୋଧର ବହ୍ନିକୁ ଜଳାଇ, ସୃଷ୍ଟି

ହେଲା ରାମାୟଣ ଓ ମହାଭାରତର

ମାନବିକ ଅଧିକାରର ହତ୍ୟା, ସତ୍ଯ ତ୍ରେତୟା 

ଦ୍ଵାପର ଓ କଳି ଚାରି ଯୁଗର ।

ଆଜିର ଜୀବନ କାଲିକି ନଥିବ ପାଣି ଫୋଟକା 

ସଦ୍ରୃଶ, ସରବେ ଦି ଦିନର କୁଣିଆ

ଥିଲେ ଥାଉ ଧନ, ମଣିଷର ହୃଦୟକୁ ନଚିହ୍ନିଲେ 

ଅନିଶ୍ଚିତ ଅନ୍ଧକାରେ ରହେ ଏ ଦୁନିଆଁ ।