ମୂରଲୀ ରେ

ମୂରଲୀ ରେ,

ଆଉ ତୋ ମୂରଲୀ ବଜାନା

ତୋ ଦରଦୀ ଦୁଃଖକୁ ଜଣାନା

ଦୁଇ ହାତେ ଆଉ

ସେ ବାଉଁଶ କାମ କରିବନି

ତୋର ସେ ଯମୁନା ରେ

ଆଉ ସ୍ରୋତ ବହିବନି

କଦମ୍ବରେ ଆଉ ଫୁଲ ଫୁଟିବନି ।

କଳା କାହ୍ନୁ ରେ,

ଆଜି ସମାଜରେ କେହି

ଆଉ ଭଲ ପାଇବେନି

ତୋର ସେ କଳା କୁ

କଳା ବଜାରୀ

କଳା ବ୍ୟବସାୟୀ

ସମସ୍ତେ ଆଜି ତାର

କଳା ଟଙ୍କା ପାଇଁ ହାଉ ଯାଉ ।

ବେଣୁପାଣି ରେ,

ବେଣୁ ସ୍ବରେ ନାଚିବନି

ଏ ଯୁଗର ରାଧା

ସମସ୍ତେ ଆଜି ନଟରାଜ ଛନ୍ଦେ

ପ୍ରେମର ଖେଳ ଖେଳୁଛନ୍ତି

ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ

ଆଉ ସେ ରାଧା ନାହିଁ

ତୋର ସ୍ବରରେ ବିଚଳିତ

ଧାଇଁ ଯିବ କଦମ୍ବ କାନନେ

ପାଣି ଆଳେ

ଧରି କାଖରେ କଳସୀ

ସଙ୍ଗେ ସାଥୀ ମେଳେ ।

ଗିରିଧର ରେ,

ଶୁଖିଲାଣି ଯମୁନାର ଝର

ଆଉ ନାହିଁ ପବିତ୍ରତା

ରାଧା ଏବେ ହୋଟେଲର

ଦଶ ନମ୍ବର ଫ୍ଳାଟରେ

ଶୀତତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ ଘରେ 

ଅତ୍ୟାଧୁନିକତାର 

ଲଙ୍ଗଳା ପୋଷାକରେ

ସୁରା ଆଉ କାମନା ସାଥିରେ ।

ବଂଶୀଧର ରେ,

ତୁ ସିନା ଯମୁନା କୂଳେ

ବଜାଉ ବଇଁଶୀ

ଏଠି ବାଜେ ଧନୀଙ୍କର ଅତ୍ୟାଚାରେ

ଟଙ୍କା ଆଉ ସୁନାର ଗାଦିରେ

ଝଣ ଝଣ ସୁନ୍ଦର ରାଗିଣୀ

ଜାତି ବର୍ଣ୍ଣ ଧର୍ମ ନିର୍ବିଶେଷରେ 

ସମସ୍ତେ ସମାନ ।

ମୂରଲୀ ରେ,

ତୋ ମୂରଲୀ ସ୍ବରେ ତୁ

ଫେରାଇ ନେ ସବୁ କିଛି

କଦମ୍ବ ଗଛରେ

ଫୁଲ ତୁ ଫୁଟାନା

ଯମୁନାରେ ଉଜାଣୀ ବୁହାନା

ତୋ ରାଧାକୁ 

ତୁ ମନା କରିଦେ

ତୋ ପାଇଁ ସବୁ ମନା

ଗୋପଦାଣ୍ଡ / କଦମ୍ବ / ଯମୁନା ।