ମୂର୍ଚ୍ଛନା

ପାର୍ଥିବ ଶରୀରେ  ଛନ୍ତି ଯେତେ ଜୀବ

     ସ୍ୱରେ ବନ୍ଧା ତାଙ୍କ ଅଙ୍ଗ ,

ମାନବ ଦାନବ  ନର କି ବାନର

     ପକ୍ଷୀ ହେଉ କି ପତଙ୍ଗ ।

ଯେବେ କର୍ଣ୍ଣେ ପଡ଼େ  ସ୍ବରର ମୂର୍ଚ୍ଛନା

     କମ୍ପମାନ ହୁଏ ଦେହୀ ,

ଇଚ୍ଛା ଜାଗେ ମନେ  ନାଚି ତାଳେ ଲୟେ

     ଫଟାଇ ଦିଅନ୍ତା ମହୀ ।

ପୁରାଣେ ବର୍ଣ୍ଣିତ  ଏହି ସ୍ବର ପାଇଁ

     ଭୃକ୍ଷେପ ନକରି ବାଧା ,

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବଇଁଶୀ  ସ୍ବନ ଶୁଣିବାକୁ

     ଧାଉଁଥିଲେ ପାଶେ ରାଧା ।

ମୁନି ଋଷିଗଣ  ସାତ ସ୍ବରେ ମନ୍ତ୍ର

     କରୁଥିଲେ ଉଚ୍ଚାରଣ ,

ସ୍ବରେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ  ବରୁଣ ଦେବତା

     କରୁଥିଲେ ବାରି ଦାନ ।

ସ୍ବରରେ ବିମୁଗ୍ଧ  ହୋଇ ଦେବା ଦେବୀ

     ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଚିତ୍ତରେ ବର ,

ମଣିଷ ଦାନବେ  ଯାଚି ଦେଇଛନ୍ତି

     ଅଛି ପୁରାଣେ ନଜିର ।

ପଶୁ ଦ୍ବିଜମାନେ  ଶୁଣନ୍ତି ଧ୍ୟାନରେ

     ମେଘମହ୍ଲାରର ସ୍ବର ,

ଖାଇବା ପିଇବା  ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ବରେ

     ନଥାଏ ତାଙ୍କ ନଜର ।

କଥାର ସ୍ବରେ ବି  ଥାଏ ଯାଦୁକରୀ

     ପରକୁ କରେ ଆପଣା ,

ପୁଣି ସେହି ସ୍ଵର  ଏମିତି କର୍କଶ

     ହୃଦୟେ ଦିଏ ଯାତନା ।