ମୁଁ ଯେ ସେଇ

ସେଇ ପ୍ରିୟତମା

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣ ଏ ସମୟ କହେ ଆଜି ଲୁହ ଭରେ,

ହୃଦୟେ ଯେ ହୁଏ ଭାରି ତିଳ ତିଳ ହୋଇ ଦୀପ ଯେ ସରେ ।

ଯିଏ ଅପେକ୍ଷା ର୍ ମାଳା ଗୁଂଥେ ନିଇତି,

ଯିଏ ତୁମ ଦେଇଥିବା ଦୁଃଖକୁ ମନ ଭିତରେ ରଖେ ସାଇତି।

ତୁମ ଗୋଲାପ ର ବାସ୍ନା ଏବେ ବି ରହିଛି ସତେଜ'

ହେଲେ ଅସଜଡା ତୁମ ବିନା ଜହ୍ନ ଭିଜା ରାତି ମହକୁ ଥିବା ଶେଜ ।

କାଳ ରାତ୍ରି ର କାଳୀମା କଲଙ୍କରେ କଳୁଷିତ ତୁମ ପ୍ରେୟସୀ,

କି ଲାଭ ପାଉଛ ଏତେ କଷ୍ଟ ଦେଇ ଦଳିଦେଇ ମୋ ଖୁସି ।

ମୋ ଆଖିରେ ଅସରାଏ ଲୁହ ପସରା ମେଲି ବସିଛି

ସୁଖ କ'ଣ ଭୁଲି ଗଲାଣି ଦୁଃଖକୁ ସାଥି କରି ଅଛି ।

ଚର୍ମ ଶିଥିଳ ମର୍ମ ବିହ୍ଵଳ , ଧୂସର ହେଲାଣି ଦୃଷ୍ଟି

ତୁମ ଶୁଭଦୃଷ୍ଟି ରେ ଭିଜିବାକୁ ଚାହେଁ ହେବ କେବେ ଏ ଦୟା ବୃଷ୍ଟି ।

ମାୟା ମରୀଚିକାର ଅଖୋଜା ଅଲୋଡ଼ା ଯାତ୍ରୀ ଟିଏ ମୁହିଁ '

ନଥିବେ ଏଡ଼େ ଅଭାଗିନୀ ଯେ ମୋ ପରି କେଜାଣି କେହି ।

ଏଠାରେ କରୁଛି ଇତି

ତୁମ ବିନା ସତେ ମୋ ନାହିଁ କେହି ଅନ୍ୟ ଗତି।