ମୁଁ ଯେ ହଜିଯାଇଥିବା ଋତୁଟିଏ

ମୁଁ ଯେ ହଜି ଯାଇଥିବା ଋତୁଟିଏ ,

ମୋତେ ଖୋଜୁଛ କାହିଁକି ଗୋପନରେ

ମୁଁ ତ ଶ୍ରଦ୍ଧାବିବର୍ଜିତା ଅଭାଗିନୀ ,

ଦେହ ଜଳିଯାଏ ତୁମ କଟାକ୍ଷରେ ।

ମୁଁ ଯେ ବାଟବଣା କ୍ଷୁଦ୍ର ନଈଟିଏ ,

ନୀଳ ସାଗରକୁ ଛୁଇଁ ପାରିବିନି

ସାମ୍ପ୍ରତିକ ସମୟର ଦେବଦାସୀ ,

ନୃତ୍ୟମଣ୍ଡପରେ ଆଉ ନାଚିବିନି ।

ମୁଁ ଯେ ଲିଭି ଯାଇଥିବା ଦୀପଟିଏ ,

ଅର୍ଦ୍ଧଦଗ୍ଧ ମୋର ସୁପ୍ତ ଅନ୍ତରାତ୍ମା

କାହା ପ୍ରୟାସରେ ଆଉ କି ଜଳିବି ,

ଅଭିଶପ୍ତ ହୋଇଛି ମୋ' ସ୍ଥୂଳ ଆତ୍ମା ।

ନୀଳପରୀଟିଏ ସାଜି ଉଡୁଥିଲି ,

ନିଜ ଡେଣା ମେଲି ଜହ୍ନରାଇଜରେ

ତୁମେ ବଜ୍ରାଘାତେ କଲ ପକ୍ଷାଘାତ ,

ବିକଳାଙ୍ଗ ହେଲି ତୁମ ଆଘାତରେ ।

ମୋତେ ଶ୍ରାବଣୀ ସଜେଇ ନଚେଇଲ ,

ମୋ'ର ଲୁହତକ କରି ଆପଣାର

ଲୁହ ଲହୁ ହୋଇ ହେଲା ନୀଳ ବର୍ଣ୍ଣ ,

ଉପଭୋଗ୍ୟା କଲ ତୁମ ବାସନାର ।

ଦେଇ ପାରିବ କି ମୋର ପରିଚୟ

ତୁମ ଗୁପ୍ତ ପରିଚୟେ ମୁଁ ଅତୃପ୍ତା

ତୁମ ପାପ ପ୍ରଣୟର ଅନ୍ତରାଳେ ,

ମୁଁ ଯେ ଅର୍ଦ୍ଧଦଗ୍ଧା , ପୂର୍ଣ୍ଣଅଭିଶପ୍ତା ।

ସାଜି ମୁକ୍ତଆକାଶର ମେଘଦୂତ

କଲ ବନ୍ଦିନୀ ତୁମରି ମହ୍ଲାରରେ

କିଏ ଜାଣିଥିଲା ତାହା ମୃଗତୃଷ୍ଣା ,

ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟିବନି ତା'ର ପରଶରେ ।

ଥିଲି ମାନସରୋବର ରାଜହଂସୀ , 

ସନ୍ତରଣେ ସାଜିଥିଲି ଆହ୍ଲାଦିନୀ

ପୁଷ୍କରିଣୀ ଥିଲା ମୋର ବାଲ୍ୟଘର ,

ତୁମ ବନ୍ଦୀଗୃହେ ହେଲି ଅଭାଗିନୀ ।

ବନ୍ଦୀଗୃହ ନୁହେଁ ,ତାହା ଗୁପ୍ତଘର

ରିକ୍ତ ତିକ୍ତ ପ୍ରଣୟର ଅନୁଭୂତି

ଚାଟୁକାରମାନଙ୍କର ରଙ୍ଗଭୂମି ,

ପ୍ରହେଳିକା ଗର୍ଭେ ଅଛି ଶଠ ପ୍ରୀତି ।

ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ଅର୍ଥକରୀ ବ୍ୟବସାୟ ,

ପ୍ରେମ ପ୍ରୀତିପରାଗର ମଧୁମତି

ତୁମେ ଜହ୍ଲାଦ ,ତୁମରି ହୃଦୟରେ

ନାହିଁ ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମର ଅନୁଭୂତି ।

ମୋତେ ଅଭିସାରିକାର ରୂପ ଦେଇ ,

ପ୍ରୀତି-ମଣ୍ଡପକୁ କଲ ରୂପାୟନ

ମିଛ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ରଙ୍ଗ ଅଳତାରେ ,

ପାପପ୍ରଣୟର କଲ ଚିତ୍ରାଙ୍କନ ।

ତୁମେ ରୁକ୍ଷ ପ୍ରେମୀ ଦକ୍ଷ ପ୍ରତାରକ ,

ମୁଁ ତ ପ୍ରୀତିଲଗ୍ନା ପ୍ରୀତି ପ୍ରଜାପତି

ଭାବିଛ କି ହେବ କେବେ ଶିଳାନ୍ୟାସ ,

ଆମ ପ୍ରଣୟର ମଧୁ ପରିଣତି ।

ମୋ' ବିଶ୍ୱାସ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ବିଡମ୍ବନା ,

ତା'ରି ନିଶ୍ୱାସରେ ତୁମେ ଯିବ ଜଳି

ଲକ୍ଷେ ମଧୁମକ୍ଷୀଙ୍କର ଆଘାତରେ ,

ଆପେ ଦେଇଯିବ ତୁମ ଆତ୍ମବଳି ।