ମୁଁ ଶ୍ରମିକ

ଶ୍ରମିକଟିଏ ମୁଁ ଶ୍ରମିକଟିଏ

ମାଟି କାଦୁଅରେ ଖଟୁ ଯେ ଥାଏ

ଗାମୁଛା ଖଣ୍ଡିଏ ଅଣ୍ଟାରେ ବାନ୍ଧି ମୁଁ

ମାଟିରେ ଫସଲ ଯେ ଉପୁଜାଏ ।

ପଖାଳ ସାଙ୍ଗକୁ ଶାଗ ଭଜା ପୁଣି

କେବେ ଜୁଟେ କେବେ ଜୁଟେ ଯେ ନାହିଁ

ସୁଆଦିଆ ଖାଦ୍ୟ ଖାଉଥିବା ବେଳେ

ମୋ କଥା କି କେବେ ମନେ ପଡ଼ଇ ?

ଶ୍ରମିକଟିଏ ମୁଁ ଶ୍ରମିକଟିଏ

ସୌଧ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଗଢି ମୁଁ ଥାଏ

କୋଠା ଘରେ ତୁମ ବିଜୁଳି ସଂଯୋଗ

ମୁଁ ପରା ଆନନ୍ଦେ କରି ଯେ ଥାଏ ।

ମୋ ହାତରେ ଗଢ଼ା ତୁମରି ପ୍ରାସାଦେ

କେବେ ଯଦି ମୁଁ ଯେ ପାଦ ପକାଏ

ନ ଚିହ୍ନିଲା ଭଳି ଘୃଣା କରି ଚାହଁ

ସେ କଥାକୁ ମୁଁ ଯେ ସ୍ଵୀକାର କରେ।

ମୋ ହାତରେ ଗଢ଼ା ପ୍ରାସାଦ ସଜାଅ

କେତେ ରକମର ସରଞ୍ଜାମରେ

ମୋ ଘର ଛପରେ ଜହ୍ନ ଦେଖାଯାଏ

ତୁମ ପାଖେ କିବା ଖବର ଥାଏ ?

ତୁମ ଘରେ ମୁଁ ଯେ ଆଲୋକ ସଜାଏ

ମୋ ଘରେ ଅନ୍ଧାର ପହଁରୁ ଥାଏ

ତୁଳି ତଳ୍ପ ଖଟେ ଶୋଇଥିବା ବେଳେ

ମୋ ଛିଣ୍ଡା କିନ୍ଥାକୁ ଭାବିଛ କେବେ ?

ମୋ ଶ୍ରମ ଝାଳରେ ତୁମରି ପ୍ରାସାଦ

ଶୀତତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରିଛ

ଝାଇଁ ଝାଇଁ ଖରା ରକ୍ତ ପାଣି ଫାଟେ

ଏ କଥା କେବେ କି ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଛ ?

ଶ୍ରମିକଟିଏ ମୁଁ ଶ୍ରମିକଟିଏ

ମୋ ସୁଖ ଦୁଃଖକୁ ସାଉଁଟି ରହେ

ମୋ ଶ୍ରମର ସାର୍ଥକତା ହୋଇଗଲେ

ମନରେ ଆନନ୍ଦ ଖେଳୁ ଯେ ଥାଏ ।

ଶ୍ରମିକଟିଏ ମୁଁ ଶ୍ରମିକଟିଏ

ବଡ଼ ସପନ ମୁଁ ଦେଖିନି କେବେ

ପରିବାର ମୋର ପଖାଳ କଂସାରେ

ନିଇତି ଖୁସି ଯେ ସାଉଁଟୁ ଥାଏ ।