ମୁଁ ମାତ୍ର ତୁମ ସ୍ପନ୍ଦନ

ଅନ୍ତର୍ଦହନର ସାମଗ୍ରୀ ହେଲି ମୁଁ ,

ହୃଦୟ ଯାଇଛି ହଜି

ହେ ,ବନ୍ଧୁ ରବୀନ୍ଦ୍ର ପାଇଲି ଶେଷରେ

ତୁମକୁ ମୁଁ ଖୋଜି ଖୋଜି ।

ପାଇ ସାରିଛି ମୁଁ , ପଣତରେ ବାନ୍ଧି

ରଖିବି ଜୀବନ ସାରା

ନାରୀଙ୍କ ପଣତ ମମତାରେ ଭରା ,

ମୋ' ପଣତ ପ୍ରୀତିଝରା ।

ପ୍ରୀତିକୁ ପବିତ୍ର କହି ମୁଁ ପାରୁନି ,

ତା' ଚରିତ୍ର ଅର୍ଥହୀନ

ଆମ ବନ୍ଧୁତାର ରୀତି ତ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର

ତା' ବନ୍ଧନ ଗରୀୟାନ ।

ଦେଖିଛି ଅନେକ ବିଜ୍ଞ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱଙ୍କୁ ,

ତାଙ୍କ ସ୍ଥୂଳ ଅହମିକା

ଜ୍ଞାନୀ ଦର୍ପଣରେ ଅଜ୍ଞାନ ଚିତ୍ରର

ଆକସ୍ମିକ ଯବନିକା ।

ଯବନିକା କେବେ ପଡ଼ିବନି ବନ୍ଧୁ

ଆମ ବନ୍ଧୁତା ବଳୟେ

ବରଂ ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହିଯିବ

ନିଷ୍କାମ ସୂକ୍ଷ୍ମ ନିଳୟେ ।

ଭ୍ରୂକ୍ଷେପ କାହିଁକି କରିବି ଅଯଥା

ଅଜ୍ଞାନ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ରୋଷ

ତାଙ୍କରି ଦୟାର ପାତ୍ର ହେବା ପାଇଁ

ନାହିଁ ମୋର ଅଭିଳାଷ ।

ରୁଦ୍ଧ କାରାଗାରେ ରହିପାରିବିନି

ହୋଇ ଅବାସ୍ତବ ବନ୍ଦୀ

ବରଂ ହୋଇଯିବି ତୁମ ହୃଦୟରେ

ଆଜୀବନ ଗୃହବନ୍ଦୀ ।

ଗୃହବନ୍ଦୀ ହେଲେ ବରଂ ବଞ୍ଚିବି ମୁଁ

ମୋ' ଆତ୍ମାଭିମାନ ନେଇ

ଜ୍ଞାନୀଙ୍କ ଆଶ୍ରୟେ ସୁଯୋଗ ପାଇବି

ଜ୍ଞାନ ବିତରଣ ପାଇଁ ।

ବନ୍ଧୁ ସିନା ବୁଝେ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ହୃଦୟ

କପଟୀ ବୁଝିବ କାହୁଁ

କପଟୀ ତ ଏକ ଚତୁର ଶୃଗାଳ ,

ହୃଦୟ ପାଇବ କାହୁଁ ।

ଚତୁର ଶୃଗାଳ ,ପରଶ୍ରୀକାତର

ନୁହେଁ ବନ୍ଧୁ ପଦବାଚ୍ୟ

ଅସତ୍ୟ ବଜାରେ ବନ୍ଧୁ ତ ହଜାରେ ,

ବନ୍ଧୁତାର ଭାବ ନୀଚ୍ଚ ।

ଆସ ,ବନ୍ଧୁ ଆମେ ଆଙ୍କି ଚାଲିଥିବା

ଆଶ୍ୱସ୍ତିର ଅର୍କକ୍ଷେତ୍ର

ଲୋଡ଼ିବା କାହିଁକି ଛଳନାଭିତ୍ତିକ

ଅକର୍ମାଙ୍କ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ।

ହେ ,ବନ୍ଧୁ ରବୀନ୍ଦ୍ର ଜ୍ଞାନରେ ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ର ,

ମୁଁ ମାତ୍ର ତୁମ ସ୍ପନ୍ଦନ

ମୋ' ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଭାବଜଗତର

ତୁମେ ମୋ' ଭଵତାରଣ ।

ନକାରାତ୍ମକୀଙ୍କୁ ନିନ୍ଦିବାନି କେବେ

ସକାରାତ୍ମକ ଚିନ୍ତାରେ

ସୃଜିଚାଲିଥିବା ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୃଜନୀ ,

ବଞ୍ଚିବା ସ୍ୱାଭିମାନରେ ।

ସ୍ୱାଭିମାନୀ ସ୍ୱର ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭାସ୍ବର ,

ଅଭିମାନର ପୃଷ୍ଠାରେ

ଲେଖି ଦେଇଗଲି ମୋ' ହସ୍ତାକ୍ଷରରେ

ସ୍ୱାଭାବିକ ଇସ୍ତାହାରେ ।

ଅନ୍ତର୍ଦହନରେ ଜଳିବିନି ଆଉ

ହୃଦୟ ଅଜାଡ଼ିଦେଲି

ଅଶାନ୍ତ ଗ୍ରହ ମୋ' ଅପସରିଗଲେ

ସର୍ବାଗ୍ରେ ଶାନ୍ତି ପାଇଲି ।