ମୁଁ ଚାଷୀଟିଏ କହୁଛି

ଚାଷ କାମ ଯାହାର କେତେ ସୁଖ ତାହାର

ହସ ଲାଗେ ପିଲାଦିନେ ପଢିଥିବା କଥାଟି ମୋର

ଜନ୍ମରୁ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ଆଣିଥିଲି ମୁଣ୍ଡପାତି ସହି

ଅଭିଶପ୍ତ ଜୀବନଟା ମୋର କି ଲାଭ କାହାକୁ କହି

ଋଣଯନ୍ତାରେ ସାହୁକାର ଶୋଷନ୍ତି ମୋର ରକ୍ତମାଂସ

ସରକାରୀ ସାହାଯ୍ୟ କାହାର ଅନୁକମ୍ପାକୁ ନାହିଁ ବିଶ୍ଵାସ 

ହୋ ହାଲ୍ଲା କରନ୍ତି ଏଠି ମିଡିଆ ବିରୋଧି ସରକାର

କେହି ବି ଦିନେ ବୁଝନ୍ତିନି 

କେମିତି ଚଳୁଛି ମୋର ତେଲ ଲୁଣ ସଂସାର

ତଳ ପାହାଚର ମଣିଷ ତୁଠ ପଥର ସାଜି

ପଡିରହିଛି କେଉଁ କାଳରୁ ମୁଁ ଆଜି

ନିଘା ନାହିଁ କାହାର ମୋର ଫଟା କପାଳକୁ

ସ୍ଵାଭିମାନୀ ମାଟିର ମଣିଷ ମୁଁ

ହସ ବାଣ୍ଟି ବାଣ୍ଟି ଅକାଳେ ଝରିଯିବି ପଛେ 

ପାଥେୟ କରିବିନି କେବେ ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତିକୁ

ଋଣ ବୋଝର ପଥର ପିଠିରେ ଲଦିଲଦି

ପାରିଲିନି ଆଉ ସହି ସାହୁକାରର ନାଲି ଆଖି

ଭାଙ୍ଗିଦେଲି ମୋ ଭାରିଜାର ନାଲିଚୁଡି

ଲହୁଲୁହ ଗରମନିଶ୍ଵାସକୁ ଏକାଠି ନିଗାଡି

ସପନର ସୁନେଲି ଫସଲ କାଟିବା ଆଗରୁ

ବୁଜିନେଲି ମୁଁ ମୋର ଦୁଇ ଆଖି

ଠିପିଖୋଲା ପୋକମରା ଡବା ପାଚିଲା ଗାମୁଛା

ପଡିଥିବ ହିଡମୁଣ୍ଡେ ଉଜୁଡା କ୍ଷେତେ

ଗାଁ ଟା ଲାଗୁଥିବ ମରୁଭୂମି ପରି ଖାଁ ଖାଁ

 ଧାନକିଆରୀରୁ ଲଙ୍ଗଳଯୁଆଳୀ

କାଳିଆ କସରା ସାଥେ ଦାଆ ପାଞ୍ଚଣବାଡି

ଝୁରୁଥିବେ ସଭିଏଁ ଘଡିଏ ମୋତେ ନ ଦେଖି

ଖବରକାଗଜେ ହୋଇଥିବି ବଡଅକ୍ଷରେ ଗୋଟେ ଖବର

ପରସ୍ପର ଛକାପଞ୍ଝା ଖେଳୁଥିବେ ବିରୋଧୀ ସରକାର

ପେଟେ ଓଦାକନା ଦେଇ ସଂସାରଟା ମୋର

ଆଶା ବାନ୍ଧି ବସିଥିବେ ଚାତକ ପରି ଚାହିଁ

ରାଜରାସ୍ତେ ମୋ ଶବଟିକୁ ପାଖରେ ରଖି