କି ଅବା ତାକୁ ଭରସା

ଏଇତ ଜୀବନ ଅଢେଇ ଦୁନିଆ 

     କି ଅବା ତାକୁ ଭରସା

କାଳର ଝଡରେ ଉଡିଯାଏ ହଂସା

     ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ଆଶ୍ରା ବସା ।

ଏଇତ ଜୀବନ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ନଈ

      ଦୁଃଖ ସୁଖ ଦୁଇ ରାସ୍ତା 

ଜଣା ତ ପଡେନି ସକାଳ ଯାଇକି

     କେବେ ଆସି ଯାଏ ସନ୍ଧ୍ୟା ।

ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାର ଖରା ଛାଇ ଖେଳ

ଶୀତ କାକରର ବରଷାର ଜଳ

     କି ଅବା ତାକୋ ଭରସା ।

 

ରାନ୍ଧିଲା ଭାତକୁ ଆଇଁଷ ତ ନାହିଁ 

     କାହିଁ ଅହଂଭାବ ଏତେ 

ଗର୍ବ, ଲୋଭ, ମୋହ, ମିଛ, ଅହଂକାର 

    ଭାସିଯିବ କାଳ ସ୍ରୋତେ ।

ଅଡେଇ ଦିନକୁ କାହିଁକି ବଡେଇ 

    ରାଗ ହିଂସା ପଥ ଧର 

ଅହଂସା ପଥରେ ହେଲେ ଅଗ୍ରସର

    ସୁଖ ଝରେ ନିରନ୍ତର 

ସେନେହ ମମତା ହାତ ବଢେଇଲେ 

ପର ଆପଣାର ଭେଦ ନ ରହିଲେ

     ଉପୁଜିବ କାହୁଁ ଈର୍ଷା ।

ଏଇତ ଜୀବନ ହସର ଲୁହର 

    ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଦୁଇ ଧାର

ଗୋଟିଏ ସରଗ ଗୋଟିଏ ନରକ

    ଦେଖାଇ ଥାଏ ସେ ଦ୍ୱାର 

ଅନ୍ୟାୟ ଅଧର୍ମ ଦୁଇଟି ତ କର୍ମ

     କପାଳରେ ହୁଏ ଲେଖା 

କଲା କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଫଳ ମିଳେ

     କେହି ହୁଅନ୍ତି ନି ସଖା ।

ବାମ ହାତ ପାପ ଡାହାଣ ନିଏନି 

ଲୁଚା ଛପା କର୍ମ ଲୁଚିତ ରହେନି 

     ଦିନେ ପାସ୍ ହୁଏ ଫର୍ଦ୍ଦା । 

ଝଡ ଝଞ୍ଜା ଭରା ଏଇତ ଜୀବନ 

     କେବେ ଛାଇ କେବେ ଖରା 

କେବେ ରାସ୍ତା ଥାଏ ଫୁଲରେ ବିଛେଇ 

     କେବେ କଣ୍ଟାରେ ସେ ଭରା ।

ଅଶାନ୍ତିର ଝଦ କେବେ ବହିଯାଏ

      ହୃଦୟରେ ଲାଗେ ନିଆଁ 

ସେଇ ନିଆଁରେ ଯେ ଜଳି ପୋଡି ଶେଷ

     ହୁଅଇ ଖୁସି ଦୁନିଆ 

ପରୋପକାର ଭାବ ମନେ ଥିଲେ 

କୃପଣ ଦୂରେଇ ଯାଇଥାଏ ଭଲେ 

      ମନେ ଆଶେ ଭଲ ଆଶା ।

ଏଇତ ଜୀବନ ମରୁ ମରୀଚିକା 

      ପଥ ଅଟେ ମାୟା ଜାଲ

ବୁଝି ନ ଶୁଝି କି ପାଦ ରଖି ଦେଲେ

      ହେଉଥିବ କଲବଲ ।

ଏଇତ ପାଟିରୁ ଅମୃତ ଝରଇ

     ପୁଣି ଭରା ଥାଏ ବିଷ

ଥରେ ଝରି ଗଲେ କ୍ଷଣିକ ଭିତରେ

     ସମ୍ପର୍କ କରଇ ଶେଷ ।

ଭାବି ଚିନ୍ତି ଯେବେ କଥା ନ କହିବ

ଭଲ ମନ୍ଦ କିଛି ପରଖି ନ ଯିବ 

      କିଏବା ହେବ ଭରସା ।

ବୟସ ବଢିଲେ ଆଇଷ କମଇ

      ଜାଣନ୍ତି ଏ କଥା ସବୁ

ଯେତେ ଦାନ ଦେଲେ ପୁଣ୍ୟ ସେତେ ବଢେ

     ନିଏନି କେହି ତାହାକୁ ।

ଜୀବନ ଉପରେ କି ଅବା ଭରସା 

     ଏଇ ଅଛି ଏଇ ନାହିଁ  

ମଶାଣୀ ଜୁଇର ମୁଠେ ପାଉଁଶରେ

     ସିଏ ଯିବ ଶେଷ ହେଇ ।

ଭବ ସାଗରରୁ ମୁକ୍ତି ହେବା ପାଇଁ 

ସାଥେ ଧର୍ମ ପୁଣ୍ୟ ରହିଥାଏ ଦୁଇ

     କାଳିଆ ଥାଏ ଭରସା ।