କର୍ମ ତୋହର ନିଜ ଗୁରୁ

କର୍ମଟି ତୋହର ନିଜ ଗୁରୁ ଅଟେ

ଭାବି ଚିନ୍ତି କର୍ମ କର

ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଯେମିତି ଜୀବନେ

ପ୍ରମାଦ ନ ପଡ଼େ ତୋର ।

ଏମିତି କର୍ମ ତୁ କରି ଯାଇଥିବୁ

ରହିଥିବୁ ହୃଦୟର

ସେବା କରୁଥିବୁ ମନ ମୋହୁଥିବୁ

କରୁଥିବୁ ଉପକାର ।

ଅନ୍ୟ ଦୁଃଖେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ରହିଥିବୁ

ହେବୁ ନାହିଁ ସ୍ବାର୍ଥପର

ବିଶ୍ବାସ ସହିତ ଖେଳ ଖେଳିବୁନି

ଭରିବୁନି ତୁ ଜହର ।

ଖଚ ମିଛ କହି ଉଜାଡ଼ି ଦେବୁନି

କାହାର ସୁଖ ସଂସାର 

ଛଳନା କପଟ କୂଟ ଚକ୍ରାନ୍ତେ କା'

ଭାଙ୍ଗିବୁନି ପରିବାର ।

ଅଶାନ୍ତିର ନିଆଁ ଜଳେଇ କାହାକୁ

କରିବୁନି ଛାରଖାର

ଲିଭେଇ ଦେବୁନି କାହା ଓଠ ହସ

ଶୁଖିବନି ଲୁହଧାର ।

ଅନ୍ୟ ଘର ଯିଏ ଉଜାଡ଼ି ଦିଅଇ

ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ନିଜ ଘର

ମଧୁର ବଚନେ ତୋଷି ଜନ ମନ

କର ନମ୍ର ବ୍ୟବହାର ।

ଯେମିତିକା କର୍ମ ଯିଏ ତ କରଇ

ସେମିତିକା ଭୋଗ ତା'ର

ନିଜର ଅର୍ଜିତ ନିଜ କର୍ମ ଫଳ

ଲେଖାଥାଏ କପାଳର ।

ଅଗ୍ନିରେ ପାଦଟି ପଡ଼ିଯାଏ ଯେବେ

ଫୋଟକା ହେବାର ସାର

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଯାହା ଯିଏ ଅରଜିବ

ରହେ ସେ ତା'ର ଭାଗ୍ୟର ।

ବିଶ୍ବାସରେ ବିଷ ଭରିବୁନି କେବେ

ମନେ ଗର୍ବ ଅହଂକାର 

ପର ଆପଣାର ଭାବନା ନରଖି

କରିବୁ ନ୍ୟାୟ ବିଚାର ।

ଆଳସ୍ୟକୁ ସଦା କରିବୁ ବର୍ଜନ

କର୍ମରେ ହେବୁ ତତ୍ପର

କର୍ମ ହିଁ ତ ସତ୍ୟ,ଶକ୍ତି,ଗତି,ମୁକ୍ତି 

କର୍ମରେ ଚାଲେ ସଂସାର ।

    

ମହତ କର୍ମଟି ଯିଏ କରିଥାଏ

ତୋଷ ଥାନ୍ତି ଚକ୍ରଧର

ଛାଇ ପରି ତା'ର ସାଥେ ରହନ୍ତି ସେ

କର୍ମେ ହୁଏ ଅଗ୍ରସର ।

ଏଇ ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଗଲେ ବି ସେ

ହୁଏ ସେ ହେଇ ଅମର

ତାର ସ୍ବାଭିମାନ ଯଶ କୀର୍ତ୍ତିମାନ

ରହେ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ଅକ୍ଷରର ।

କର୍ମ ପାଇଁ କେତେ କାହାକୁ ପଚାରୁ

ବିବେକକୁ ତୁ ପଚାର

କହିଦେବ ସିଏ କେଉଁଟି ଉଚିତ୍ 

କ'ଣ ଅନୁଚିତ ତୋର ।

ଏଇ ଦୁନିଆରେ କର୍ମଟି ମହାନ

କର୍ମରେ ମୁକତି ସାର

କର୍ମ ବିନା ନାହିଁ ଜୀବନର ଗତି

ଭାବି ଚିନ୍ତି କର୍ମ କର ।