" ମୁଁ ବେଳାଟେ ତୁ ନଈଟେ "

ହୃଦୟଟା ସତେ ଅବା ନଦୀ ପଠା 

ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ଧଳା ବାଲି ଭରା ,

ଠାଏ ଠାଏ ଏଠି ନାଗଫେଣୀ କଣ୍ଟା

ଆଉ ସୁପ୍ତ ଶାମୁକାର ଶବ 

ପୁଣି ବିଷାଦରେ ନିଃସଙ୍ଗତା ଘେରା ।୧ ।

କେବେ କେବେ କେମିତି ଚାଲି ଆସନ୍ତି

କେହି କେହି ପଥିକ ନିଜ ନିଜର ଧନ୍ଦାରେ ,

ଗଭୀର ପାଦର ପରିମିତ ଆକାର 

ଆଉ କିଛି ମୁହୁର୍ତ୍ତର ସ୍ପର୍ଶ ପରେ

ପଦ ଚିହ୍ନ ଲିଭିଯାଏ ସମୟ ଝଡରେ ।୨।

ତୁ କୁହୁକ ଭରା ନଈର ଧାରଟେ

ମଞ୍ଚାସୀନା ଆପଣାର ରୁଧିର ଚିତ୍ତରେ ,

ଇଏ କି ନିଷ୍ଠୁର ସନ୍ତୋଷ ମହକ

ଥାଇ ପାର୍ଶ୍ଵେ ବିଳାପେ ମୁଖର ମୁଁ

ଲାସ୍ୟମୟୀ କ୍ଷୀଣ ତରଙ୍ଗ ଝଡରେ ।୩।

ବିଧାତାର ଅଂଗୁଳିରେ ଗୋଟିଏ ବୁକୁରେ

ଅପ୍ରକାଶ୍ଯ ଅନୁଭବ ଭାବର ସ୍ଵାଦରେ ,

ଇଏ କି ପ୍ରକାରର ସତ୍ୟ ଆତ୍ମ କଥା 

ରୁଦ୍ଧ ପ୍ରାଣେ କାହିଁକି ବନ୍ଧନ ସନ୍ଧାନେ

ସହସ୍ର ଯୋଜନ ଯାଏ ରହେ ମୁଁ ଭ୍ରମରେ ।୪।

ଟୋପେ ବୋଲି ବାରି ନାହିଁ ଶୂନ୍ୟ ମରୁଭୂମି 

ତୁ ସିନା ବହିଯାଉ ତୋରି ସ୍ରୋତରେ ,

ମୁଁ ଟିକେ ଆର୍ଦ୍ର ହୁଏ ନିଃସଙ୍ଗ ବିଷାଦୁ 

ଯେବେ ତୋର ସୁନିର୍ମଳ ଝର ପାଏ

ଏ ଦୁର୍ବାର ହୃଦୟର ଗଭୀର କୂପରେ ।୫।

ତୁ ସ୍ଵଚ୍ଛ ନୀଳ ସ୍ଵପ୍ନମୟୀ କଳ କଳ 

ସହି ଶୀତ, ତାପ ବହୁ ନିର୍ବିକାରେ ,

ସମାହାରେ ଯତନରେ ରଖିଅଛୁ ବୋଲି 

ତୋର ଅନ୍ତଃ ଶୁଦ୍ଧି ସ୍ପର୍ଶ ଲଭିପାରେ 

ବାଲୁକା ଶଯ୍ୟାଟେ ମୁଁ ଯେ ତୋରି ବକ୍ଷରେ ।୬।