ମରୁବାଲି

ନିଦାଘରେ ତପ୍ତ ମରୁବାଲିପରେ

ଆଶାର ବରଷା ଝରାଇ ଦେଇ

ସିକ୍ତ କରିଦେଇ ଚାଲିଗଲା ମେଘ

ଝୁରୁଛି ସେ ଆଜି ଆକୁଳ ହୋଇ ।

ପାଇନି କେବେ କା ପାଦର ପରଶ

ଜନମ ତାହାର ମରୁରେ ବୋଲି

ନିର୍ଜନ ପଥରେ ପଡିଛି ଏକାନ୍ତେ

ପଥିକ କେବେ କେ ଆସିବ ଚାଲି ।

ଧରିତ୍ରୀ ମାଆର ବକ୍ଷକୁ ଜାବୁଡି

ଜନ୍ମରୁ ପଡିଛି ଅଲୋଡା ହୋଇ

କେତେ ଦିନ କେତେ ରାତି ବିତିଲାଣି

ତଥାପି ଜୀବନ ଅଧୁରା କାହିଁ ।

ହୃଦୟରେ ଭରା ଅସରନ୍ତି କଥା

କହିବାକୁ ନାହିଁ ସାଥିଟେ କେହି

ନୀରବତା ଭାଙ୍ଗି ଖୁସି ଟିକେ ପାଇଁ

ବୃଥା ଆସ୍ଫାଳନ କରି ତ ନାହିଁ ।

ଦୂର ଦିଗନ୍ତରେ ମେଘମାଳା ଦେଖି

ଭାବିଥିଲା ବର୍ଷା ଛୁଇଁବ ତାକୁ

ବିଧି ହେଲା ବାମ ମେଘ ଗଲା ଦୂର

ସପନ କନ୍ଦାଏ ମରୁବାଲିକୁ ।

ବିରହି ବିଦଗ୍ଧ ପରାଣ ଜାଣିଛି

ମରୁବାଲି ହୃଦ ଯନ୍ତ୍ରଣା କୋହ

ଅନ୍ତର ଜ୍ବାଳାକୁ ସହିଛି ସେମିତି

ଝରାଏନି କେବେ ଆଖିରୁ ଲୁହ ।