ମୃତ୍ୟୁର ବି ଥାଏ ମଣିଷ ପଣିଆ

ମୃତ୍ୟୁର ବି ଥାଏ ମଣିଷପଣିଆ

ମିଥ୍ୟା ବି ଅମୃତ ଢାଳେ

ନ୍ୟାୟାଳୟ ଆଖଡାରେ ପରାଜିତ

ହୁଏ ସତ୍ୟ ବେଳେବେଳେ ।

ବ୍ୟଭିଚାରୀଙ୍କର ଗୁପ୍ତ ଆଖଡାରେ

ନ୍ୟାୟାଧୀଶ ବି ବିବଶ

ତଥାପି ବଞ୍ଚିଛି ନ୍ୟାୟର ନିକିତି

ହୋଇନି କେବେ ଅବଶ  ।

ମଣିଷ ମୁଖାରେ ଅମଣିଷପଣ

ବିଷର ବଳୟ ରଚେ

କୁହ ବନ୍ଧୁ ! ମୁଁ କି ଭୁଲ୍ କହୁଅଛି

ମିଛ ବାଣ୍ଟେ ମିଛେ ମିଛେ ।

ପ୍ରତାରଣା ଏକ ଜଘନ୍ୟ ଅପ୍ରାଧ ,

ଅହଙ୍କାରୀର ହୁଙ୍କାର

ସତ୍ୟ ସ୍ୱୟଂ ହୁଏ ଆତ୍ମସମର୍ପିତ

ଜ୍ଞାତରେ ପିଇ ଜହର  ।

ମୂକ ବଧିରଙ୍କ ଆର୍ତ୍ତନାଦ କେବେ

ଅନୁଭବିଛ କି ବନ୍ଧୁ

ନିର୍ବାକ୍ ହେଲେ ବି ନିଃଶବ୍ଦ ନୁହନ୍ତି ,

ଅନ୍ତରାତ୍ମା ଶୁଦ୍ଧ ସିନ୍ଧୁ  ।

ନିର୍ଜନ ରାତ୍ରିର ଅମା ଅନ୍ଧକାର

ଉପଭୋଗିଛ କି ତୁମେ

ମୁଁ ହଜି ସାରିଛି ସେ ସ୍ତବ୍ଧଲଗ୍ନରେ

ତା' ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନତା ମୁଁ ଜାଣେ  ।

ସାମ୍ବିଧାନିକତା ,ପାରମ୍ପରିକତା

ଅଥବା ସାମାଜିକତା

କୁହ ତ , କେଉଁଠି ଅନୁଭବିଅଛ

ବେଦର ପ୍ରାଥମିକତା ।

ବେଦ ବି ନିଃଶବ୍ଦ ସମ୍ବିଧାନ ସ୍ତବ୍ଧ

କୁଟିଳ ରାଜନୀତିରେ

ନିତି ନିତି ଏଠି କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ଚାଲେ

ସିଂହାସନର ଲୋଭରେ ।

ନ୍ୟସ୍ତସ୍ୱାର୍ଥାନ୍ୱେଷୀ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ରାଟ୍

ଧର୍ମାନ୍ଧ ସେ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର

କଳଙ୍କ-ପଙ୍କରେ କଳ୍ପି କି ପାରିବ

ସମୃଦ୍ଧିଶାଳୀ ସ୍ବରାଷ୍ଟ୍ର  ।

ଧର୍ମ ନାମ ନେଇ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ ଚାଲେ

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ଅଳଙ୍କାରେ

ଜନନୀ ପଣତ ହେଉ ଭୁଲୁଣ୍ଠିତ

ବରଂ, ମିଛ ଅହଙ୍କାରେ ।

ଅହଙ୍କାର ତୁମ ଦୁର୍ବାର ଜଘନ୍ୟ

ଚିହ୍ନେନି ଜନନୀ ଜାୟା

ବୁଝେନି ପ୍ରୀତି ବା ମମତାର ମୂଲ

ବର୍ବର ତା' ତୀକ୍ଷ୍ଣକାୟା ।

କି ଲାଭ ଯେଉଁଠି ଭାଇର ରକ୍ତରେ

ବିଜୟର ଟୀକା ବହି 

ଗୋଷ୍ଠୀକୈନ୍ଦ୍ରିକତା ବ୍ୟକ୍ତିକୁ କରଇ

ସମାଜଠାରେ ବିଦ୍ରୋହୀ ।

ଛଳ କପଟର ଜୀବନଠୁ ବରଂ

ସତ୍ୟପଥେ ମୃତ୍ୟୁ ଶ୍ରେୟଃ

ମାନବବାଦର ଆଲୋକଶିଖାରେ

ଥାଏ ଆନନ୍ଦ ଅଭୟ  ।