ମରିନି ମରିଚିକା

       

ସୁନା ର ହରିଣ ସେ ନ ଥିଲା

ସେ ଥିଲା ମାୟା ର ମୋହ

ମୋହ ଗ୍ରସ୍ତ ଆଖିର ଭ୍ରମ

ମାନବିକତା ର ନ୍ୟୁନ ତମ ସ୍ତର ଠୁଁ ବି

ଦୂରେଇ ନିଏ ସେ ମାୟାଶକ୍ତ ହୃଦୟ କୁ।

ମାତୃ ତୁଲ୍ୟ ସମ୍ପର୍କ ମାନେ ବି

ଲାଂଚ୍ଛନା ଠୁଁ ତଳକୁ ଓହ୍ଲେଇ ଆସନ୍ତି;

ତିରଷ୍କାରେ ଅଳଙ୍କୃତ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସମସ୍ତ।

ଧନ୍ୟ ସେ ଲେଖନୀ ଧନ୍ୟ ତା ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି 

ଯିଏ ଦେଖି ପାରିଥିଲା ସମୟକୁ

ଏତେ କାଳ ଆଗୁଁ, ମଧ୍ୟ ତ୍ରେତୟା ରେ,

ଯାହାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୁଏ ଆଜି 

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ, ଯତ୍ର ତତ୍ର ସର୍ବତ୍ର;

ଏବଂ ଆକ୍ରାନ୍ତ ସମାଜ ର ପ୍ରତିଛବି।

ମାୟା ରୁ ଅଧିକ ଦେଖେନା ନୟନ

ସମ୍ମୋହିତ ହୁଏ ଯଦି କେବେ।

ଅଣ-ଦେଖା ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି 

ଯେତେ ସବୁ ଅଵଶ୍ୟମ୍ଭାବି ସଙ୍କଟ।

ପଦାଘାତେ ଦୂର କରି ସୁରକ୍ଷା କବଚ

ଧାବମାନ ମରିଚିକା ପଛେ।

ନିଜେ ସାଜେ ନିଜ ର ଭକ୍ଷକ

ଏଡାଇ ଦିଏ ସମସ୍ତ ସୁରକ୍ଷା କୁ, ମାତ୍ର

କରୁଣା ର ଆର୍ତ୍ତ ନାଦ ସ୍ୱ-ରକ୍ଷା ନିମିତ୍ତ।

ମାତ୍ର କାଳ କହେ ମାରିଚ ମରିଛି।

କିନ୍ତୁ ନିମିଳିତ ନୟନ ମୋ ଦେଖେ

ନା,ଆଜି ବି ମରିନି ମରିଚିକା।