ମୋହାବିଷ୍ଟ

ମୋ ଦେହରୁ ଧସି ଯାଉ ସବୁ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ

ଖସିପଡୁ ଗୋଟାକ ପରେ ଗୋଟାଏ ପଥର,

ତଥାପି ମୁଁ ମୋହାବିଷ୍ଟ,

ଅତୀତର ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ କୋଣାର୍କ ମୁଦ୍ରାରେ ।

ଅବକ୍ଷୟ କୋଣାର୍କ ଘୋଷଣା କରୁଥାଏ

ଆକାଶକୁ ନିଶୁଣୀ ନ ଥିବାର କିମ୍ବଦନ୍ତୀ,

ମୋର ଵା ଶୁଣିବାକୁ ବେଳ କାହିଁ ।

ମୁଁ ମାଟି ମନସ୍କ ହେବା ଛାଡି ଦେଇ

ଏବେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବମୁଖୀ ।

ଦେଖ,

ସମୁଦ୍ରର ବେଳାଭୂମି ପରେ

କେମିତି ଲିଭି ଯାଉଥାଏ ପାଦ ଚିହ୍ନ

ଶତ ଶତ ଲହଡିଙ୍କ ଉନ୍ମାଦ ଛୁଆଁରେ ।

ନା ବିଶ୍ୱାସ ଅଛି

ଛାଡି ଆସିଥିବା ପାଦ ଚିହ୍ନ ଉପରେ,

ନା ଭରସା ଅଛି

ଉଡାନ୍ ମାରି ବାକୁ ଚାହୁଁଥିବା

ମୋ ଅଦୃଶ୍ୟ ଡେଣା ଉପରେ ।

ତଥାପି ଶ୍ରାନ୍ତି କାହିଁ 

ଚାଲିବାରେ-ଦୌଡିବାରେ-ଉଡିବାରେ,

ଯେହେତୁ ମୁଁ ମୋହାବିଷ୍ଟ ।