ମୋ ସ୍ବପ୍ନର ଘର

ଯେ ଭୂଇଁର ପ୍ରଥମ ପରଶେ, 

ଦେହ, ମନ, ପ୍ରାଣ 

ଭରିଯାଏ ଶାଶ୍ବତ ପ୍ରେମର - 

ଏକ ଦିବ୍ୟ ମହକରେ, 

ଉଲ୍ଲସି ଉଠଇ ଆତ୍ମା

ଆତ୍ମୀୟତା ଫଲଗୁ ଧାରାରେ, 

ସେହି ହିଁ ତ ଘର, 

   ନିହାତି ନିଜର। 

ଯେ ଭୂଇଁର ଆକର୍ଷଣ 

ରକ୍ତର ଆକର୍ଷଣ ଭଳି, 

ନିଃଶ୍ବାସ ହାଓ୍ବାରେ ଯହିଁ 

ଥିରି ଥିରି ଦୋଳୁଥିବ

ବିଶ୍ବାସର ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ, 

ଭରସାର କୁମୁଦିନୀ - 

ଉବୁଟୁବୁ ହେଉଥିବ

ଦୂର ଚାନ୍ଦ - ପ୍ରୀତିର ବନ୍ଯାରେ_

ସେହି ହିଁ ତ ଘର, 

    ଅତି ଆପଣାର। 

ସ୍ବାଧୀନତା ଯେଉଁଠାରେ 

ଶୃଙ୍ଖଳରୁ ମୁକ୍ତ, 

ବନ୍ଧନୁ ମୁକ୍ତ ଯେଉଁଠି

ହସିବା ଓ କାନ୍ଦିବାର-

ଆବେଗ ମୁହୂର୍ତ୍ତ, 

ଶାଗ କଣିକାରେ ଯହିଁ 

ତୋଷ ହୁଏ 

ଶ୍ରାନ୍ତ, କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତ, 

ସେହି ହିଁ ତ ଘର, 

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ସ୍ବର୍ଗପୁର, 

କାମନାର କର୍ମଭୂମି, 

ସେଇ ପୁଣି ନିର୍ବାଣର-

    ଅନ୍ତିମ ଦୁଆର।