ମୋ ମାଆ ମୋ ଗାଆଁ

ମମତାରେ ଭରା ଏ ଦୁନିଆଁ ସାରା

ମାଆର ଗାଆଁର ମମତା ନିଆରା

ଭୁଲି କେ ପାରିନି ଭୁଲି ପାରିବନି

ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ସ୍ମୃତି ରୂପେ ଘେନି

ଗୁମୁରେ ମନରେ ଆନନ୍ଦ ଇଶାରା ।

ହେଉ ମାତା ଖଳ ଅବା ଶାନ୍ତଶିଳ 

ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ତା ମମତା ଅପାର

ନ ଥାଉ ଗାଆଁକୁ ରାସ୍ତା କିବା ଘାଟ

ଘେରି ରହୁଥାଉ କାଂଶି ବେଣା ପାଟ

ଯେ ଜନ୍ମେ ତା କୋଳେ ତା ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ।

ପିୟୁସର ଧାରା   ମାଆ ବକ୍ଷୁ ପରା

ଦେଇ ଗଢ଼ଇ ସେ ଆନନ୍ଦେ ବିଭୋରା

ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ସାଥେ କେତେ ଖେଳି

ତା ବଣ ତୋଟାରୁ ତୋଳି କେତେ କୋଳି

ବୋହୂ ଚୋରି ଖେଳ କେତେ ଆସରା ।

ଠୁକୁ ଠୁକୁ ଚାଲି  ମାଆ ହାତ ଧରି

କେତେ ଯାତ ତିଥ ନିଏ ସାଥୀ କରି

ସଞ୍ଜରେ ମୋ ଗାଆଁ ଗୋଗୋଠ ଗୋଧୂଳି

ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳତିର ଘଣ୍ଟ ଓ କାହାଳୀ

ଶବଦ ଆଜି ବି ପାରୁନାହିଁ ଭୁଲି ।

ପୁନିଅଁ ପରବେ     ଅରୁଆ କାନକା

ନାନା ପିଠା ପଣା ମାଆ ହାତୁ ସେକା

ଦୋଳ ପୁନେଇଁରେ ବିମାନ ଯାତରା

ରଜ ଦୋଳି ଝୁଲା କରଇ ବାଉଳା

ହୋଲି ପିଚକାରୀ ଆନନ୍ଦେ ଛନକା ।

କିଏ ବା ସହିଛି  ଗାଆଁ ମାଆ ନିନ୍ଦା

ଶେଷ ରକ୍ତ ଯାଏ ଯା ପଣତେ ବନ୍ଧା

ଯିଏ ବା ଭୁଲିଛି ଦାନବରେ ଗଣା

ମଣିଷ ସମାଜେ ନିତି ପାଏ ଘୃଣା

ସଦା ପାଉଥାଏ  ସେହୁ ଅପନିନ୍ଦା ।

ଗାଆଁ ମାଆ ଠାରୁ ରୁହ ଯେତେ ଦୁରେ

ଭୂଳିକେ ପାରିଛି   ହୃଦକୁ ପଚାରେ ?

ବିତ୍ତ ଲୋଭେ କିବା କାହା ସ୍ନେହ ଡୋରେ

ବାନ୍ଧି ରଖି ଥାଉ     ଜୀବନ କବଳେ

ଗାଆଁ ଓ ମାଆକୁ   ସଦା ମନ ଝୁରେ ।