ମୋ ଲେଖା ପଛର ପ୍ରେରଣା

ଦୁଃଖ-ସୁଖ, ଆଶା-ନିରାଶା, ପ୍ରାପତି-

ଅପ୍ରାପ୍ତିର ଦୋଛକିରେ ,

ଜୀବନ ସଡକ ଲମ୍ବି ଲମ୍ବି ଯାଏ

ସମୟର ସାହାରାରେ ।

ହସ-କାନ୍ଦ ଆଉ ବିରହ-ମିଳନ

ଉତ୍ଥାନ-ପତନ ମାନ,

ଜୀବନ ମୁଦ୍ରାର ବିପରୀତ ପାର୍ଶ୍ଵ-

ପରି ଏକ ସାଥେ ଆନ।

ଦୁଃଖ-ଝଡ ଯେବେ କାଳ ରୂପୀ ହୋଇ

ହରିନିଏ ସୁଖ ଶାନ୍ତି,

ଜୀବନଟା ଲାଗେ ନିରସ ନିସ୍ତେଜ

ମନେ ଭରି ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି ।

ପ୍ରେରଣାର ଆସ୍ଥା, ନିରାଶ ଜୀବନେ

ଆଶା ବୀଜ ବୁଣି ଦିଏ,

ଆମ ଅନ୍ଧକାର ଦୁରେଇ ନୂତନ

ସୂରୁଯ ମନରେ ଉଏଁ ।

କରୋନା କାଳରେ ସଙ୍ଗରୋଧ ଆଉ

ଏକାନ୍ତବାସର ବେଳେ ,

ଅସହାୟତା ଓ ନିରାଶରେ ମନ

ଦିହୁଡ଼ି ଜଳିବା ବେଳେ।

ମନ ଗହନର ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟତାରୁ

ପ୍ରଜ୍ଞା ଉଠିଗଲେ ଚେଇଁ,

ଭାବନାରେ କେତେ ଭାଷାନ୍ତର ଆସି

ଗୀତ ଗଲା ଲେଖିହୋଇ ।

ପ୍ରକୃତି ସୁଷମା କେତେ ମନଲୋଭା

ତା ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗେଇ ହୋଇ ,

ସୁପ୍ତ ଚେତନାରେ କବିତାର ଭାଷା

ଅଚିରେ ଉଠିଲା ଚେଇଁ।

ଭୂତାଣୁ ସଙ୍କଟ, ଏକାନ୍ତ ବାସ ଓ

ସଙ୍ଗରୋଧର ଜୀବନ,

ମୋ ଲେଖା ପାଛର ପ୍ରମୁଖ ପ୍ରେରଣା

କହୁଥିବି ଆଜୀବନ।