ମୋ ଗାଁ

ପ୍ରଭାତ ସୂରୁଜ ପୂରୁବ ଦିଗରେ

ଧୀରେ ଯେବେ ଉଇଁ ଆସେ ।

ମୋ ଗାଁ ନିଦରୁ କଡ଼ ଲେଉଟାଇ

ଅଳସ ଭାଙ୍ଗି ତା' ହସେ।

ମୋ ପରିଚୟର ଗାଁ ଏକ ଅଂଶ

ସେହି ମୋର ଜନ୍ମଭୂମି ।

ମାଆ ଭଳି ସିଏ ସବୁ ତ ସହିଛି

ତା' ଚରଣ ଯିବି ଚୁମି ।

ତା' ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗି ମନ୍ଦିରର ବେଢ଼ା

ନରନାରୀ କୋଳାହଳ ।

ଭାଗବତ ପାଠ ଘଣ୍ଟ ଘଣ୍ଟା ନାଦ

ସର୍ବଦା ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ।

ପୋଖରୀର କଇଁ ଜଳେ କରେ କ୍ରୀଡା

ଦେଖି ମନ ବିମୋହିତ ।

ଗାଁ ଝିଅ ବୋହୂ ସ୍ନାହନ ନିମନ୍ତେ

ସେଇଠାରେ ଏକତ୍ରିତ ।

ଗୋଧୂଳି ବେଳାରେ ଗଉଡ଼ ପିଲାଟି

ଗୋରୁପଲ ନେଇ ଫେରେ ।

ବୃନ୍ଦାବତୀ ପାଶେ ସଞ୍ଜ ଦୀପ ଦେଇ

ମା' ମୋ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରେ।

ଦୋଳ ଦୀପାବଳି ହୋଲି ରଜଦୋଳି

ବାର ମାସେ ତେର ଯାତ ।

ନିଆରା ସଂସ୍କୃତି ପରମ୍ପରା ମଧ୍ୟେ

ଭାଇଚାରା ଭାବ ଜାତ।

ସ୍ମୃତି ସେ ଅତୀତ ଯେବେ ହୁଏ ଜାତ

ମନ ହୁଏ ବ୍ୟାକୁଳିତ ।

କୋଳେଇ ନେବାକୁ ମୋ ଗାଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ

ଡାକୁଥାଏ ଠାରି ହାତ ।

ଗ୍ରାମ ଅନୁଭୂତି ଗ୍ରାମ ପ୍ରତି ପ୍ରୀତି

ମନୁ କେବେ ନ ତୁଟିବ ।

ଦେହ ଥିଲେ ଥାଉ ଗାଁ ଠାରୁ ଦୂର

ଏ ମନ ସର୍ବଦା ଝୁରିବ।