ମୋ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ

ହେ ମୃଗ ନୟନା ତୋର ଠାଣି-ବାଣୀ,

କଲା ମୋତେ ମନ୍ତ୍ରମୁଗ୍ଧ ।

କୋଟି କାମତୃଷ୍ଣା ଜଗାଇ ସହସା,

ତନୁ ମନ କରେ ଦଗ୍ଧ ।

 

ଚାହାଣୀରେ ତୋର ଲକ୍ଷେ ଶର ମାରି,

ହୃଦୟକୁ ଦେଲୁ ଚିରି ।

ପକ୍ୱବିମ୍ବ ଫଳ,ଯୋଡି ତୋ ଅଧର,

ମଧୂଶାଳା ସଙ୍ଗେ ସରି ।

ଚିକୁର ଟି ସମ ନୁହେଁ କଳା ମେଘ,

ଚିବୁକ ଲାବଣ୍ୟମୟୀ ।

ହସ୍ତ -ପଦ ପ୍ରାୟ ପଙ୍କଜ ସଦୃଶ,

ରୂପସୀ ଗୋ ମାନମୟୀ ।

କ୍ଷୀଣକଟିରେ ତ ପୂର୍ଣ କଳସୀ ଟି,

ପାରୁଛ କି ତୁମେ ସହି ?

ମୋ ହୃଦୟ କିବା ଦେଖି ଶତଖଣ୍ଡ,

ବୁଝି ମୁଁ ପାରଇ ନାହିଁ ।

ଯମୁନାରୁ ଆସ ପାଣି ପାଇଁ ସଖୀ,

କୋମଳ ପୟରେ ବାଧେ ।

ତୁମେ ଅନୁମତି ଦିଅ ଯିବି ନେଇ,

ବାଣ୍ଟିକି କଷଣ ଅଧେ ।

ତୁମ ପ୍ରେମେ ରାଇ,ହେଉଛି ମୁଁ ବାଇ,

ଅଜଣା ହେଉଛ କିଆଁ ?

ବଂଶୀ ତାନ ଶୁଣି ,ନୀରବ ରହିଲେ,

ସହି ପାରୁନି ମୋ ହିଆ ।

ମାନମୟୀ ତୁମେ,କ୍ଷମାମୟୀ ତୁମେ,

ମାନ ଛାଡି କ୍ଷମା କର ।

ଦୋଷ ନ ଧର ହେ ,ମୋ ପ୍ରାଣ ସଙ୍ଗିନୀ,

ଯୋଡଇ ମୁଁ ଦୁଇ କର ।