ମନର ମଣିଷ

(ଛନ୍ଦ-କୌଶିକ)

ଘରଟିଏ ତୋଳି ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଢାଳି

ବାନ୍ଧିଲେ ଭରସା ବିଶ୍ୱାସ

ମନ ଅଗଣାରେ ବିଚରଣ କରେ

ସର୍ବଦା ମନର ମଣିଷ

ନେତ୍ର ପ୍ରଦେଶୁ

ହୁଅନ୍ତି ଯେବେ ସେ ଅନ୍ତର

ମନ-ସିଲଟରୁ ତାଙ୍କ ମଧୁସ୍ମୃତି 

ପଠିବାରେ ଲାଗେ ଅନ୍ତର ।

କରି ଗଳାମାଳି ସୁଖଦୁଃଖ ତୋଳି

ପାଦେ ପାଦ ଛନ୍ଦି ଚାଲଇ

ନାହିଁ ଅବସୋସ ରହି ସଦା ତୋଷ

ଖୁସିବୀଜ ନିତି ବୁଣଇ

ସମ୍ପର୍କ କ୍ଷେତ

ଅନୁଭବେ ଚିର ସବୁଜ

ପ୍ରୀତିର ଜଳରେ ବିଶ୍ବାସ ଚେରରେ

ଠିଆ ମଜଭୂତରେ ହେଜ ।

ମନର ମଣିଷ ତୁଟାଇ ବିଶ୍ବାସ

ଯେଉଁଠି କରିଥାଏ ପର

ହୃଦୟ ବିଳାପ ବଢ଼ଇ ସନ୍ତାପ

ନେତ୍ରକୋଣରୁ ଅଶ୍ରୁଝର

ବହି ଚାଲଇ

ଭରସା ବନ୍ଧବାଡ଼ ଡେଇଁ

ସେଠାରେ ସମ୍ପର୍କ ଲାଗେ ବିଷ ତୁଲ୍ୟ

ଜୀଇଁବାର ଇଚ୍ଛା ତୁଟଇ ।

ମାନଅଭିମାନ ବୋଳଇ ଚନ୍ଦନ

ପ୍ରୀତିରୁ ମହମହ ବାସ

ଆଘ୍ରାଣରେ ମନ ତୋଳି ବଂଶୀସ୍ବନ

ଚିତ୍ତକୁ କରାଏ ହରଷ

ପରସ୍ପରଠି

ସନ୍ତୋଷ ଭାବ ଜାଗରିତ

ମନ ଅଙ୍ଗନଟି ପୂରଇ ତୃପ୍ତିରେ

ସେଠି ଜଣେ ଆନର ମିତ ।।