କାହାରିକୁ କ୍ଳେଶ ନ ଦିଅ କେବେ

ସଂସାର ଭିତରେ ଘର କରିଛନ୍ତି

ସ୍ନେହ ସହଯୋଗେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ

ଈର୍ଷା ହିଂସା ଦ୍ବେଷ ପୂରାଇ ମନରେ

କିଆଁ କାହାଠୁ ରହିବା ଦୂରେଇ ?

ନିଜ ଅନୁଭବ କହି ଦିଏନି କି

ବେଦନାଦାୟକ ଏ ଭାବ କେତେ ?

ଯେବେ ବୁଝିପାର କିଆଁ ପୁନର୍ବାର

ତା’ ସହିତ ଘାଣ୍ଟିଗୋଳେଇ ଏତେ ?

ଆନେ ଦେଲେ କଷ୍ଟ ନିଜ ମନ ତୁଷ୍ଟ

ହେଉଥାଏ ଯେବେ କାହାର କେବେ

ମଣିଷପଣିଆ ହଜାଇଛି ବୋଲି

ଅନ୍ତରାତ୍ମା ବୋଲେ ନାହିଁ କି ସେବେ ?

ମଣିଷଠୁ ପଶୁପକ୍ଷୀ ତରୁଲତା

ସ୍ଥାବରଜଙ୍ଗମେ ଅଛନ୍ତି ହରି

ସକଳର ମନ ଏହି କଥାଟିକୁ

ଅସ୍ବୀକାର କେବେ ପାରେ କି କରି ?

ଚେତନ ହେଉ କି ଅଚେତନ ଜୀବ

ବୁଝେ ଅନ୍ତର୍ଗତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯେବେ

ଚେତନ ହୋଇକି ବ୍ୟାଥାକୁ ସମଝି

କାହାରିକୁ କ୍ଳେଶ ନ ଦିଅ କେବେ ।

ଜୀବପ୍ରତି ଦୟା ମାନବ ଲକ୍ଷଣ

ଭୁଲି ନ ଯାଅ କେ ନିଜର ମନୁ

ମଙ୍ଗଳମୟଙ୍କ ଶୁଭ ଆଶିଷରେ

ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ ଥାଉ ପରାଣ ତନୁ ।

ଦେଖିବ ଜୀବନ ହେବ ସୁଧାମୟ

ସଦ୍ଭାବନା ଐଶ୍ବରୀୟ ପ୍ରେମରେ

ଜୀବୋନ୍ନତି ମାର୍ଗ ଆପେ ମିଳିଯିବ

ପରମାନନ୍ଦର ଅନୁଭବରେ ।