ଆମେ ବିଜୟୀ ହେବା ସେଦିନ

ଛାଡ଼ି ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ସମୂହ ସ୍ବାର୍ଥରେ

ଯେବେ ଭରିରଖୁଥିବା ମନ

ସକଳ ହସରେ ନିଜ ମୁହଁ ଦେଖି

ପୁଲକିତ ହେଉଥିବ ପ୍ରାଣ ।

ଦାୟିତ୍ୱ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରି ଏକାକାର

ପରିବାରଠୁ ଦେଶ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ନିଜ ସ୍ବାଭିମାନେ ତୋଳି ବଂଶୀ ସ୍ବନ

ଦୁଃଖ ଦୈନ୍ୟତା ନିଶ୍ଚେ ଅନ୍ତ ।

କରିବାକୁ କର୍ମ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଉଦ୍ୟମ

ଶ୍ରମ ରଥେ ଚଢ଼ି ଚଢି ନିତି

ଶସ୍ୟଶ୍ଯାମଳା ସମୃଦ୍ଧିଶାଳୀ

ଦେଶେ ହୋଇବା ଆମେ ଗଣତି ।

ବିଜ୍ଞାନ, ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାଠୁ ସକଳ

ଜ୍ଞାନରେ ଆଗୁଆ ହୋଇ ଆମେ

ପ୍ରଗତିର ଧ୍ବଜା ଉଡ଼ାଇ ଚାଲିବା

ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜର କର୍ମେ ।

ହିଂସା ପ୍ରତିହିଂସା ନତୋଳି ମନରେ

ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀ ପ୍ରୀତି ଆବୋରିବା

ସ୍ବାଧୀନ ଭାବରେ ନିଜ ମନୋଭାବ

ଅକ୍ଳେଶରେ ଖୋଲି ପାରୁଥିବା ।

ନଥିବ ନାରୀର ଶୋଷଣ କଷଣ

ନିଜ ମାଆ ମୁଖ ଦେଖି ନେତ୍ରେ

ସମବେଦନାରେ ହୃଦୟ ଭିଜିବ

ପୁରୁଷ ପାଇଁ ବି ହୃଦତନ୍ତ୍ରେ ।

ଦାଦନ ଶ୍ରମିକ ପିଲା ବିକ୍ରୀ ପୁଣି

ହଟାଇ ଦେବା ଶିଶୁ ଶ୍ରମିକ

ଆମର ଉନ୍ନତି ଦେଶର ପ୍ରଗତି

ପଥେ ନହେବା କେବେ ବାଧକ ।

ଅରାତି ମୁହଁରେ ବୋଳି ପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗ

ସୂଚାଇବା କେହି ନୁହେଁ ଭିନ୍ନ

ସଭିଏଁ ଧରଣୀ ମାଆର କୋଳରେ

ତାହାର ଜଣେ ଜଣେ ସନ୍ତାନ ।

ନାହିଁ ଜାତି, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ ବିବିଧତା

ସକଳ ମୁଖେ ଏକତ୍ବ ସ୍ବନ

ଶୁଭୁଥିବ ଯେବେ ମିତ୍ରତା କୋଳେଇ

କରିତ୍କର୍ମା ଆମେ ଗଣ୍ୟ ।

ଆମ ସ୍ବାଭିମାନ ଆମର ବିଭବ

କରି ଆମ ମଥାକୁ ମଣ୍ଡନ

ଯେଉଁଦିନ ନେବ ପୁଣ୍ୟ ପଥରେ

ଆମେ ବିଜୟୀ ହେବା ସେଦିନ ।