ମଣିଷପଣିଆ

ଆଜିର ଏହି ପ୍ରଗତି ବେଳ କାଳେ ଏଇ ଦୁନିଆରେ

   ସଭିଏଁ ନିଜ ଜୀବନକୁ ନେଇ ବ୍ୟସ୍ତ 

ସମୟର ଖେଳ ବୁଝି ହୁଏ ନାହିଁ ବ୍ୟସ୍ତତା ଭିତରେ

   କେବେ ହୁଏ କାହା ଜୀବନର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ |

କିଏ ଚାପି ଧରେ ବୁକୁରେ କୋହ କାହାର ବୁହଇ ଲୁହ

   ତଥାପି ବଞ୍ଚିବାର କିଛି ଆଶା ନେଇ  

ଚାଲନ୍ତି କର୍ମ ପଥରେ ସ୍ୱପ୍ନର ସୁନ୍ଦର ଆଲୋକ ଦେଖି

   କିଛି ଜୀବନରେ କରି ସୁଖୀ ହେବାପାଇଁ |

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପଥେ ଭେଟ ହୁଏ ଯେବେ କେହି

   ହାତ ପସାରି ସାହାରା ପାଇବା ପାଇଁ  

ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୁଏ ହୃଦୟ ଦେଖି ସେହି ଅସହାୟ ପ୍ରାଣୀକୁ

    ସାହାଯ୍ୟର ହାତ ବଢାଏ ମାନବିକତା ପାଇଁ |

ବେଳେ ବେଳେ ଯଦି ସ୍ୱାର୍ଥ ମାଡି ବସେ ମଣିଷକୁ

    ବଶୀଭୂତ କରି ନଚାଏ କରେ ସ୍ୱାର୍ଥପର  

ହୃଦୟର ବେଦନା ଦବିଯାଏ ତେବେ ସ୍ୱାର୍ଥର ଭାବ ତଳେ

    ମାନବିକତା ହଜିଯାଏ କରେ ଆପଣା ପର |

ହୋଇଯାଏ ସିଏ ବିବେକହୀନ ଲାଗେ ସ୍ଥାଣୁ ଏକ ପଥର

    ଚାଲୁଥାଏ ସିନା ମାୟାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି  

ହୃଦୟ ପଚାରେ ଜୀବନର କଣ କିଛି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ

    ସ୍ୱାର୍ଥପର ହୋଇ ଦେଇଛୁ ମଣିଷପଣିଆ ଛାଡି ?

ମଣିଷପଣିଆ ଛାଡିଲେ କେତେ ଦୂର ଯିବୁ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ

    କେମିତି କହିବୁ ତୋର ଜୀବନ କାହାଣୀ ?

ଯେବେ ଲିଭିଯିବ ତୋର ଏହି ଜୀବନର ମହା ଦୀପ

     ସବୁ ଭୁଲିଯିବେ ଦିନ ଗଣି ଗଣି |

ସମୟକୁ ଯେବେ ଦୋଷ ଦେବୁ କରିବାକୁ ଦେଲା ନାହିଁ

    ବେଗି ବେଗି ଖାଲି ଗଡି ଚାଲିଲା  

ମିଠା ମିଠା ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖାଇ ମୋହ ମାୟାରେ ବାନ୍ଧି

     ଏହି ମଣିଷପଣିଆ କଥା ଭୁଲାଇ ଦେଲା |

ସମୟ କହିବ ମୋର ଦୋଷ ନାହିଁ ଭାବି କରି ଦେଖ

     ଆଖି ଥାଇ ଯେବେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଲୁ  

ମଣିଷପଣିଆ ଭୁଲି ତୁହି ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ଯେବେ ଆଦରି ନେଲୁ

     ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ଏହି ଦଶା ଭୋଗିଲୁ |

ତେଣୁ ଯେବେ ଏବେ ତୁହି ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ତ୍ୟାଗୀ ଭାବିବୁ

     ତୋର ମଣିଷପଣିଆ ତାର କାମ କରିଯିବ 

ଏହି ଦୁନିଆରେ ଆସି ଯେତେ ଦିନ ରହି ବଞ୍ଚିବୁ

     ତୋର ଉଦାରତା ତୋତେ ଅମର କରିବ |