ମଣିଷ ରଚୁଛି ମହାଭାରତ

ଋଷିର ଦେଶ ମୋ ପବିତ୍ର ଭାରତ ବର୍ଷ 

ସଦାଚାର କଥା କହେ,

ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ଗୀତା ପ୍ରଭାବେ ମୋଦେଶ

ର; “ବନ୍ଦନା ବିଶ୍ଵ ଗାଏ”

ବୁଦ୍ଧାବତାରେ ବିତରିଲେ ଶାନ୍ତି ଅହିଂସା

ମନ୍ତ୍ର ୟେ ସାରା ବିଶ୍ଵରେ,

ପ୍ରସାରିତ ହେଲା ତା ଅନୁପ୍ରାଣିତେ ଆଜି

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିଶ୍ବ ଦରବାରେ;

 

ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସବୁରୁ ଉକ୍ତୃଷ୍ଟ ଆଜି

ଚନ୍ଦ୍ରେ ଲେଖିବାକୁ ନାଁ’

ଭାରତ ଭୂଖଣ୍ଡେ ମଣିଷର ଅଭିନୟ 

ଦେଖି ଲାଗଇ ଛାନିଆଁ;

ବର୍ବରତାର ସୀମା ଲଂଘିଅଛି ମଣିଷ

ଶୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ କରେ ମନ,

କେତେ ସୁରକ୍ଷିତ ଜୀବନ ଏଠାରେ ସତେ

କେମିତି କଟିବ ଦିନ; 

ସମସ୍ତ ବିସ୍ମୟ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ଦୃଶ୍ୟ ଧୀରେ 

ଅୟମାରମ୍ଭ କଲାଣି,

ଭାରତରେ ମହା ଭାରତ ଯୁଦ୍ଧକୁ କିବା

ମଣିଷ ଆମନ୍ତ୍ରିଲାଣି;

ଯାଜ୍ଞସେନୀ କୌରବ ସଭାରେ ବିବସନା

କଲା କୁରୁବଂଶ ଲୋପ,

ତେମନ୍ତେ ଅରୁଚ ଅଭିନୟ ଆଜି ଦେଖ

ମଣିପୁରେ ଅଭିନୀତ;

ଦୁର୍ଗା ବିବସନା ରୂପ ଦେଖି ଧୌର୍ଯ୍ୟହରା 

ହୋଇଣ ମହିଷାସୁର, 

ମରଣ ବରଣ କରିଲା ରାକ୍ଷସ ବକ୍ଷ 

ଭେଦ କଲା ଦେବୀ ଶୂଳ;

ମଣିଷ ହୋଇତା ରାକ୍ଷସ ପ୍ରବୃତ୍ତି ଆଜି

ଉନ୍ମତ ଶୀରେ କଳଙ୍କ,

ବୋଳି ଦେଲ ଆରେ ମଣିଷ ପଣିଆ ଭୁଲି

ରଚିଲ ଆରେ ଖେଟକ;

ଲାଗଇ ସତେକି ନୂତନ ମହାଭାରତ

ଓଳିଏ ଯା ବାକି ଥିଲା,

ପ୍ରଦର୍ଶନ ଅର୍ଥେ ପବିତ୍ର ଭାରତ ବର୍ଷ

ନାରୀ କୁ ପ୍ରୟୋଗ କଲା;

ଛାତି ଫାଟିଯାଏ ଅନ୍ଧ ରାଜା କୁରୁ, “ପୁତ୍ର

ସ୍ନେହ” ରେ ହୋଇଲା ଅନ୍ଧ,

ଅକ୍ଷୟ ହେଉ ଧର୍ମ ଜଗତେ ପୁଣ୍ୟର ଜୟ

ଗାନ୍ଧାରୀଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ;

ଯେତେ ନିନ୍ଦା କଲେ କମ୍ ମନେହୁଏ ସେହି

ବିଭତ୍ସ ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖି,

ମୃତ୍ୟୁ ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ କମ୍ ଲାଗେ ଏହି ଅପରାଧେ

(ତାହା) ଦେଖିବା ରହିଲା ବାକି;

ସେହି ଆଶା ନେଇ କବିତା ଲେଖିଲା କବି

ମଣିପୁର ଘୃଣ୍ୟ ଦୃଶ୍ୟ,

ନୂତନ ଏକ ମହାଭାରତର କଳ୍ପନା

କରୁଛି ବୋଧେ ମଣିଷ ।।