ମଣିଷ ମୁଁ

ଅଟଇ ମୁହିଁ, ନିପଟ ମିଛୁଆ,

ଲୋକ ଜାଣନ୍ତି ମୁଁ, ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସତିଆ l

ନାହିଁତ ମୋଠାରେ,କୌଣସି ଜ୍ଞାନ,

ପାଇବାକୁ ଚାହେଁ, ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମ୍ମାନ l

ବକୃତା ଦେବାରେ, ମୂକ ଅଟଇ,

ଚାହୁଁଛି ମଞ୍ଚରେ ବସିବା ପାଇଁ l

ସର୍ବଦା ମୋ ମୁଖେ ଥାଏଟି ହସ,

ହେଲେ ମୋ ଅନ୍ତରେ ପୁରିଛି ବିଷ l

ଲାଳିମା ରେ ଭରା ପଲାଶ ଫୁଲ,

ଚାହୁଁଛି ସମସ୍ତେ ପାଆନ୍ତୁ ଭଲ l

କାଉ ପରି ଅଟେ ଚତୁର ଜାଣ,

ବୃଥା ପ୍ରଶଂସା ରେ ଥାଏ ମୋ ମନ l

ଦେଖେଇ ହୁଏ ମୁଁ ମୋର ବଡ଼ିମା,

ନିଜେ ଗାଏ ନିଜ ଗୁଣ ଗାରିମା l

ଅନ୍ୟକୁ ଶୁଣାଏ ମୁଁ ନୀତି ବାଣୀ,

ମତେ କହିଲେ ମୁଁ ନଥାଏ ଶୁଣି l

ଅକ୍ଷର ଜ୍ଞାନଟି ମୋର ନାହିଁତ,

ବୋଲାଏ ନିଜକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଣ୍ଡିତ l

ଧରମ ଧ୍ବଜାକୁ ମୁହିଁ ଧରଇ

ଧରମ ମଧ୍ୟରେ ଦିଏ ଲଢେଇ l

ଧରମରେ ଜ୍ଞାନ ମୋର ନାହିଁତ,

 ସର୍ବଦା ନିଏ ମୁଁ ତାର ନେତୃତ୍ୱ l

ମିଛ କହିଲେ ମୁଁ ପାଏ ସମ୍ମାନ,

ସତ ଯେ କହଇ ସେ ହୀନିମାନ l

ମାଗି ଯାଚି ନିତି ଆଣଇ ଭିକ,

ଭୁରି ଭୋଜ ଦେଇ ରଖଇ ଟେକ l

ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନ ରେ ସୃଷ୍ଟି କରଇ

ନିଜକୁ ସୃଷ୍ଟିର କର୍ତ୍ତା ଭାବଇ, ।