ମଣିଷ ମୁଁ (ଭାଗ-୪)

ନିତିଦିନ ହୁଏ ମୁଁ ଲୋକହସା,

ତଥାପି କରେ ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରଶଂସା l

ନାହିଁ ମୋ ପାଖରେ ବେଦର ଜ୍ଞାନ,

ସମାଜରେ ମୁହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବ୍ରାହ୍ମଣ l

ପୂଜାର ନାମରେ କରେ ଛଳନା,

ପାଇବାକୁ ମୁହିଁ ଭଲ ଦକ୍ଷିଣା l

ଅନ୍ୟାୟ ଅଟଇ ରାସ୍ତା ମୋହର,

ତଥାପି ଲୋକଙ୍କ କରେ ବିଚାର l

ବହୁରୂପୀ ଅଟେ ମୁହିଁ ମାନବ,

ମୋହରି ଭିତରେ ଅଛି ଦାନଵ l

ନିତି ଗାଉଅଛି ଲଷ୍ମୀ ପୁରାଣ,

ଜାତି ଅଜାତି କୁ କରେ ବାରଣ l

କଥା କହୁ ଥାଏ ମୁଁ ଭାର ଭାର,

କଥା ଠାରୁ କର୍ମ ଭିନ୍ନ ମୋହର l

ଦାସିଆ ବାଉରୀ କଥା ଶୁଣଇ,

ନୀଚ୍ଚ ଜାତିକୁ ମୁଁ ଘୃଣା କରଇ l

କଥା ଦେଇ ଥାଏ ମୁହିଁ ହଜାରେ,

ଜିଣିଗଲେ ଆଉ କିଏ ପଚାରେ l

ଦେହେ ବୋଳିଦେଇ ଚିତା ଚନ୍ଦନ,

ପର ସମ୍ପତ୍ତି ରେ ଥାଏ ମୋ ମନ l

ବିରାଡ଼ି ଭଳି ଆଖି ବୁଜି ଦେଇ,

 ଅପକର୍ମ ସବୁ ମୁହିଁ କରଇ l

ଯାହାମୁଁ ଦିଶଇ ତାହା ନୁହଇ,

ଯାହା ନୁହଇ ତାହାମୁଁ ଦିଶଇ l

ନୀତି ଜ୍ଞାନ କେବେ ବୁଝିବି ନାହିଁ,

ଅପକର୍ମ କେବେ ଛାଡ଼ିବି ନାହିଁ l

ପଙ୍କ କୁ ଛାଡେନି ଯେହ୍ନେ ଶୂକରୀ,

ସର୍ବ ସୁଖ ଭାବି ରଖେ ଆବୋରି l

ଏମିଛ ସଂସାର ଭାବେ ମୋ ଘର,

ସର୍ବଦା ଖେଳଇ ଧୂଳିର ଘର l

ମରୀଚିକା ଠାରେ ପାଣି ଖୋଜଇ,

ମରୁଭୂମି ଠାରେ କୋଠା ତୋଳଇ l।