ମନ ସୁନ୍ଦରତା ତନୁରେ ନାହିଁ

ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ ମୋର ଭାରି ବଢିଆ

ନୁହେଁ ସେ ପଣ୍ଡିତ କିବା ବାଇଆ ।

ନାରୀ ଜଗତକୁ ଦିଏ ସମ୍ମାନ

ତହିଁରୁ ଉପୁଜେ ମୋହରି ଜ୍ଞାନ ।

ବୋଲନ୍ତି ସଜନୀ ଶୁଣ ମୋ ବାଣୀ

ନାରୀ ଭଗ୍ନୀ ଜାୟା ପୁଣି ରମଣୀ ।

ତାହାର ବନ୍ଦନା କରେ ଯେ ଜନ

ଜୀବନେ ଲଭେ ସେ ଯଶ ସମ୍ମାନ ।

ପଣ୍ଡିତେ ଗଣିତା ସେ କାଳିଦାସ

ବୀଣା ପାଦ ଧ୍ୟାୟୀ ଆନନ୍ଦ ହର୍ଷ ।

ତୋଷ ହୋଇ ଦେବୀ କଲେ ବିଦ୍ଵାନ

କାଳିଦାସ ଭାବେ ମୁହିଁ ମହାନ ।

ଚରଣ ବନ୍ଦନା ଧ୍ୟାନରୁ ହଜେ 

ସରସ୍ୱତୀ ମୁଖ ନେତ୍ରେ ବିରାଜେ ।

କୋପ ଭରେ ଦେବୀ କଲେ ଦଣ୍ଡିତ

ଭସ୍ମୀଭୂତ ହେଉ ଜ୍ଞାନ ମହତ ।

ସେ କଥା ଭୁଲିଲେ କଳି ର କବି 

ନାରୀ ସ୍ତନ ହୁଏ ପ୍ରମୁଖ ଛବି ।

ମାତା ସ୍ତନ ପାନେ ପୁତ୍ର ଜୀବନ

ସେହି ପୁତ୍ର ଭୁଲେ ମାତା ସମ୍ମାନ ।

ନାରୀ ସ୍ତନ ପରା ଅମୃତ କୁମ୍ଭ

ସେ ସୁଧା ପାନରେ ସନ୍ତାନ ଦମ୍ଭ ।

ଗିରି ଶିଖ ପରି ସ୍ତନ ଆକୃତି

ବିକୃତି କରଇ ବାଚାଳ ମତି ।

କ‌ଳୁଷିତ ଆଜି କଳିର ଯୁଗ 

ଧରାଶାୟୀ ଶାନ୍ତି ତୃପ୍ତି ସଂଭୋଗ ।

ଯେତେ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନେ ହୁଅ ଭୂଷିତା

ଲେଖା ଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଲେ କଟିବ ଫିତା ।

ଭାଷା ମୋର ଅଟେ ଭାରି କଠୋର

ପଢିଲେ ଆସିବ ଭୂକମ୍ପ ଜ୍ୱର ।

ମନ ଚାହେଁ ଯେତେ କର ଚୁଗୁଲି

ତୁମେ ମୀନ ହେଲେ ମୁହିଁ ବଗୁଲୀ ।

ନାରୀ ରୂପ ଚର୍ଚ୍ଚା ହରଷେ କର

ଗୁଣାବତ୍ତା ଦେଇ ପିନ୍ଧାଅ ହାର ।