ମମତା ଭଣ୍ଡାର

ଚଉଦିଗେ ତୋତେ ଖୋଜିଲି ମା ଲୋ

କେଉଁଠି ପାଇଲି ନାହିଁ 

ନିଭୃତ କୋଣରେ କାହିଁକି ଲୁଚିଛୁ

ଲୁହରେ ଭିଜିଛୁ ତୁହି ।

ଖୋଲି କହି ଦିଏ ଯେତେ ମନ ଚାହେଁ

ଅନ୍ତର ବେଦନା ତୋର

ସବୁ ଦୁଃଖ ମୁହିଁ ପୋଛି ନେବି ଆଜି

ଆଉ ଆସିବନି ଡର ।

ଶତୃ ଆଚରିଲେ ସକଳ କୁଟୁମ୍ବ

ମୋ ପାଇଁ ତୋହରି ଠାରେ

ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ଜାତିର ଝିଅ ବିଭା ହୋଇ

ଅପମାନ ଦେଲି କରେ ।

ପିଲାଟି ଦିନରୁ ଦେଖିଛୁ ତାହାକୁ

ତା ପରି ନାହିଁ ତ ଝିଅ

କେଉଁ ଦିନ ତୋତେ କଟୁକ୍ତି ଭାଷାରେ

ଆଖିରେ ଭରିଛି ଲୁହ ?

ବିପଦ ଆପଦେ ମୁଁ ନଥିଲା ବେଳେ

ଖିଆଲ ରଖିଲା ତୋର

ଲୁଚି ଥିଲେ ସବୁ ପଡା ପ୍ରତିବେଶୀ

କେହି ଆସି ନାହିଁ ଦ୍ଵାର ।

ତେଣୁ ମୋ ମନରେ ସେହି ଝିଅ ପ୍ରତି

ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ବଡ଼ ମାୟା

ଉଚିତ୍ ମଣିଲି ହେଲେ ଗୃହ ଲକ୍ଷ୍ମୀ

ସବୁବେଳେ ହେବ ସାହା ।

ଅବୁଝା ହୁଅନା ଭୂଲି ଯା ତୁହି ଲୋ

ଅତୀତର ଯେତେ କଥା

ଏତିକି ତୋ ପାଶେ କହୁଛି ମା ଲୋ 

ହୃୟରେ ନଦେବି ବ୍ୟଥା ।