ମିଛମାୟା

ମିଛମାୟାର ଏଇ ଦୁନିଆରେ

କେହି ନୁହଁଇ କାହାର

ସଭିଏଁ ଦାସ ସ୍ବାର୍ଥର

କାମର ଆଉ ଅର୍ଥର !

ମିଛିମିଛିକା ଚାଲେ ଯେତେ

ଅଭିନୟ ସମ୍ପର୍କ-ରକ୍ତ-ପ୍ରେମର

ଆସେ ତହିଁରେ ଦିନେ ଭଟ୍ଟା

ଯେବେ ନପୁରେ ଉଦର !

ସ୍ୱାର୍ଥାନ୍ଧ ମାନବର ନ୍ଯସ୍ତ ସ୍ୱାର୍ଥରେ

ଆସିଲେ ତିଳେ ମାତ୍ର ଆଞ୍ଚ

କରିବାକୁ ଚାହେଁ ସେ

ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀକୁ ଧ୍ବଂସ !

ମାୟା ମୋହର ପ୍ରହେଳିକାମୟ

କୁହୁଡ଼ି ପହଁରି ପହଁରି

ମଣିଷ ଯାଏ ଦିନେ

ନିଜ ଅନ୍ତରାତ୍ମା ପାଶେ ହାରି !

ଯେଉଁ ତୁଚ୍ଛ ମିଛ ମାୟା ମୋହର

ଥିଲା ସେ ଆଜନ୍ମ ପୂଜାରୀ

ତା'ର ପରାଜୟ ଅନ୍ତେ ସର୍ବେ

ବାହୁଡନ୍ତି ସ୍ବସ୍ଥାନେ ତାକୁ ପର କରି !

ସର୍ବସ୍ୱାନ୍ତ ହୋଇଗଲା ପରେ

ଆଉ କିବା ଅଛି ଗତି

କାନ୍ଦଇ ଛାତିକୁ ବିଦାରି

ବିଚରା ସର୍ବହରା ମୂଢ଼ମତି !