ମାଟି

    

ମାଟି ଅଟେ ମୁହିଁ ସଭିଙ୍କ ମାଆଟି

ମୂଳ ପିଣ୍ଡ ପଞ୍ଚଭୂତ,

ପାଇଲେ ବି ଯେତେ ତାଡନା ଯାତନା

ସଦା ହରଷିତ ଚିତ୍ତ ।

ଚଷା ପୁଅ ଚଷେ ମୋହରି ଶରୀର

ଜଗତକୁ ଦିଏ ଦାନା ,

ସେଥିପାଇଁ ମୋର ତିଳେ ଦୁଃଖ ନାହିଁ

କେବେ କରିନି ମୁଁ ମନା ।

କୁମ୍ଭକାର ପୁଅ ମୋତେ ନେଇ ଯାଇ

ପାଣିରେ ଜକେଇ ଦିଏ,

ଗୋଡ଼ରେ ହାତରେ ମାଡି ଚକଟିକି

ପିଣ୍ଡୁଳାଟେ କରିଦିଏ ।

ମାଟି ପିଣ୍ଡୁଳାକୁ କାଠ ଚକ୍ରେ ରଖି

ଚକଟି ଘୁରାଉ ଥାଏ ,

ଘୁରନ୍ତ ମାଟିରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ସାହାଯ୍ଯେ

ନାନା ଦ୍ରବ୍ୟ ଗଢି ନିଏ ।

 

ମୂର୍ତ୍ତି କଳାକାର ମୂର୍ତ୍ତି ମାନ ଗଢେ 

ମୋତେ ଦେଇ ମାଡି ଦଳି,

ସେଥିପାଇଁ କିଆଁ ଦୁଃଖ ମୁଁ କରିବି

ସତ୍ କର୍ମେ ପଡ଼େ ବଳି ।

ଏହି ପରି ମୋର ଜୀବନ ଚାଲିଛି

କାହିଁ ପାଇଁ ମୁଁ ଡରିବି,

ସୃଷ୍ଟି ଥିବା ଯାଏଁ ଅମୃତ ବାଣ୍ଟିବି

ସତ୍ କର୍ମେ ଲାଗୁଥିବି ।