ମାଟି

ପାଦ ତଳ ମାଟି ହିଁ ସାହାରା,

ହେଉ ପଛେ ବନ୍ଧୁର କି ସମତଳ

ହେଉ ଅବା ମରୁ କି କାନ୍ତାର

ପାଦକୁ ଆଦରି ରଖେ ସନ୍ତାନକୁ ମାତୃ ସ୍ନେହ ଦେଇ

ସୁରକ୍ଷିତ ରଖିବା ଆଶାରେ। 

ଆକାଶ ତ ଯୋଜନ ଦୂରରେ

ମୂର୍ଖ ଏ ମାନବ ଆଜି ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁବା ସ୍ୱପ୍ନରେ

ଲମ୍ପ ଦିଏ ଏ ମାଟିକୁ ପଦାଘାତ କରି

ଆଉ ଆକାଶର ଆତ୍ମବଡ଼ିମାରେ

ଛିଡ଼ିଯାଏ ଯେବେ ଦିନେ ବିଶ୍ୱାସର ରଜ୍ଜୁ

ଶେଷେ ଆସି ଆଶ୍ରୟ ନେବାକୁ ପଡେ ମାଟିର ଶେଯରେ,

ମାଟି ବି ଆଦରି ନିଏ ଭ୍ରମିତ ସନ୍ତାନେ ତାର

ନିଷ୍କପଟ ବାତ୍ସଲ୍ୟ କୋଳରେ।

ଏ ଦେହ ମାଟିରେ ଗଢ଼ା

ମାଟିରେ ବି ମିଶିବ ନିଶ୍ଚେ ଦିନେ 

ଆକାଶର ଏ ଅଚିହ୍ନା ଛାଇ ଆଜି ଅଛି କାଲିକି ନଥିବ

ଏ ମାଟି ଥିବ ବାସ୍ତବ କି ହେଉ ବି ସ୍ବପନେ। 

ଆସ ! ମାଟି ହୁଅ 

ମାଟି ସମ ମାତୃକୋଳେ ଶୁଅ

ଧୂଳି ହୋଇ ଗୋଳି ହୋଇ ଦେଖ

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱମୁଖୀ ଅହଙ୍କାର ମହଲକୁ ଭାଙ୍ଗି

ନତମୁଖୀ ହୋଇ ଥରେ ଚାହଁ

ଦେଖିବ ! ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିବାର ସ୍ବପ୍ନଠାରୁ

ମାଟିରେ ଶୋଇବାର ବାସ୍ତବତା କେତେ ଶାନ୍ତିପ୍ରଦ।